Rozdział 30: Cała prawda

(Genialny rozdział od Kumpeli :* Jest Mistrzem :* )

„Każdy jakieś ma problemy dnia
       mówię o tym Ci
       jeden dzisiaj mam na przykład ja
      czy Ty masz wystarczająco dużo sił,
      by dalej ze mną iść
      nie mów, że nie możesz, dobrze wiem,
      Hey Joe! Zaufaj mi!

      Hey Joe! Hey Joe! Moje myśli plączą się i chcą
      być tam, gdzie Ty i kochać Ciebie mocno aż do krwi
      Hey Joe! Wciąż mam ten niewytłumaczalny stan
      więc nie dziw się, że kiedy myślę TAK to głośno mówię NIE”

                                          Red Lips - Hej Joe!

https://www.youtube.com/watch?v=rVtPlypm9yg

Do Toma zadzwoniłem dopiero następnego dnia, mimo iż chciałem widzieć go już wieczorem. Nie mogłem opanować swoich brudnych myśli względem niego, a były naprawdę śmiałe. Pierwszy raz zachowywałem się jak zwykły szczeniak, który miał ochotę po prostu zasmakować swojego celu. Był nim nie kto inny jak najmłodszy z braci Holmesów.

On sam nie mógł uwierzyć, że zadzwoniłem, co poprawiło mi nastrój jeszcze bardziej. Zaprosiłem go na kolację lecz grzecznie odmówił tłumacząc, że musi pomóc bratu. Kipiałem ze złości słysząc to, ale nie okazałem mu swojego zdenerwowania. Na szczęście zaproponował dzisiejszy dzień i odetchnąłem. Przez te trzy doby nie mogłem spokojnie spać, myśląc jak to wszystko ma wyglądać.

Spojrzałem kolejny raz na telefon i wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. Obudził we mnie uczucia, które okazywałem tylko przy bardzo ważnych dla mnie interesach. Dlatego ludzie ze mną współpracujący, mówili na mnie Mad. Szalony. Właśnie z powodu podniecenia, które przyprawiało organizm o ból. Niegasnące pragnienie, szalejące w moim ciele. Nie spostrzegłem, kiedy mimowolnie zacząłem zaciskać palce na oparciu czarnego, skórzanego fotela.

- Nie puszczę cię, mały. - mruknąłem do siebie, a moje oczy zapłonęły niezdrowym blaskiem. Nie potrafiłem tego kontrolować. Moje ciało powoli przejmowało nade mną władzę.

Wtopiłem plecy w oparcie i wciągnąłem powietrze w płuca. Jego zapach nie mówił mi zupełnie nic, ale dawał chwilową ulgę. Co jeżeli stracę zupełnie pojmowanie świata? Jeżeli zapomnę się przy Thomasie i zacznę działać? Nie chciałem tego spieprzyć. Za bardzo mi zależało. Jak to możliwe, że budzi we mnie takie doznania? Ciągle tyle pytań. Tyle niewiadomych...

Zamknąłem oczy i znów zobaczyłem jego twarz. Ten bezczelny uśmiech na tak czerwonych ustach. Jakże dobrotliwy i jakże niepokojący. I te oczy. Mówią wszystko, a zarazem nic. Zimne jak lód i gorące jak lawa. Te właśnie iskry przyprawiały mnie o wizje, w których mój oblubieniec robił ze mną absolutnie wszystko.

W głowie momentalnie wybuchło mi piekło na myśl o tym jak cudownie pachnie jego skóra. Była to tylko chwila, a ja przywoływałem ją właśnie teraz, w moim pałacu pamięci. Gorące wargi muskające policzek i woń deszczu połączona z jego perfumami. Zadrżałem kolejny raz. Ten człowiek trzymał moje jestestwo w garści. Ja jako ofiara. Wprost niemożliwe. Nie ma takich przypadków, a jednak...

- Och, Jimmy. - mruknął mi ktoś za uchem. Nie kto inny jak właśnie on.

Podszedł do mnie i bez najmniejszego wahania wpił się w moje usta. Bardzo brutalnie i władczo, a jednocześnie tak delikatnie jakby dotykał jedwabiu. Thomas! - krzyknąłem w myślach. Nie mogłem z nim walczyć. Nie umiałem. To właśnie moja cena za wszystkie lata panowania nad największymi tego świata. Miał mnie w swojej mocy, a ja potrzebowałem tego, niczym roślina wody.

Trzymał mnie mocno za włosy i wodził palcami po ciele, co sprawiało ból i przyjemność. Samotna łza doznania spłynęła po moim policzku. Jezu słodki, pozwól mi bym przeżył to naprawdę.

Zadzwonił właśnie mój telefon. Otwierając oczy powoli uspakajałem nerwy. Thomas. Co za ulga, że to właśnie ty. Odebrałem z mocno bijącym sercem. Ten głos po prostu dawał mi czystą rozkosz.

- Witaj... - mruknąłem nadal rozmarzony.

- Cześć, Jim. Nie wiem czy dziś wypali... - powiedział z domieszką chłodu.

- Co? - mój głos podniósł się właśnie o kilka tonów. Czyżby już wiedział kim jestem?

- Wybacz mi. Ja tak nie mogę. - połączenie nagle zostało przerwane, a ja siedziałem z szeroko otwartymi ustami.

Ale... Jak? Nie... - tak wyglądały moje myśli, które potem zastąpił wielki żal, zranienie, a w końcu wściekłość. Dlaczego on...? Dlaczego?! Skurcze mięśni twarzy przyprawiły mnie o okropny jej wyraz, a moje wargi zaczęły mimowolnie drżeć. Ścisnąłem telefon w dłoni, który był nadal przy uchu. Po chwili zaczął niebezpiecznie chrzęścić.

- Uspokój się, Jim. - warknąłem do siebie. - To nie jest to, co myślisz. Na pewno nie wie. Na pewno!!!

Coś łupnęło o podłogę, ale nie zwracałem na to uwagi. To jest tak nieistotne... Co go skłoniło, by to powiedział? Jakim cudem taka nagła zmiana? Przecież wtedy... Ten pocałunek. Nie... To było całkowicie spontaniczne. Skoro tak, to znaczy, że on tego chciał. Musisz go znaleźć, Jim. Wyjaśnić wszystko i sprawdzić na czym stoisz.

- Tak...

Mój oddech stał się niespokojny, a serce przestało bić rytmicznie. Zupełnie jakbym stał przy wielkim głośniku, który wtłaczał we mnie uparcie muzykę. W uszach huczała mi krew, co spowodowało jeszcze większe rozchwianie. Nie mogę tego tak zostawić. NIE MOGĘ!!!

Wstałem, choć moje kroki nie były stabilne. Miałem ochotę już tam być, a z drugiej strony, nie chciałem by ktoś znał moje uczucia. Pytanie tylko, gdzie może być Tom? Nie u braci. Coś czułem, że nie są w najlepszych stosunkach. Nie mogę go szukać bez celu. Londyn jest zbyt wielki. Podniosłem telefon z podłogi, z trudem i wykręciłem ostatni numer jaki do mnie dzwonił.

- Tak, szefie? - znów usłyszałem nieprzyjemny dźwięk piły mechanicznej.

- Widziałaś może dziś tego gościa, który był u młodszego?

- Tak. Właśnie wychodzi z kawiarni. - odpowiedziała.

- Idź za nim. Tylko dyskretnie, bo każę cię torturować wiele godzin. - nie musiałem mówić drugi raz, by zrozumiała. Już trochę spokojniejszy wstałem z fotela i podszedłem również czarnego biurka po słuchawki. Jedynym ratunkiem była szósta symfonia Beethovena.

Zamknąłem oczy i znów wszedłem do mojego pałacu. Przed oczyma miałem jego. Stał jakieś pięć metrów ode mnie. Mierzył mnie swymi szafirowymi oczyma, które teraz przyprawiały mnie o rządzę mordu. Posłał mi uśmiech, a ja utonąłem i już nie było złości, ani żalu. Tylko to, jak mógłby być teraz przy mnie i dotykać każdego skrawka mojej skóry ciepłymi dłońmi.

Mimowolnie zadrgała mi powieka, gdy wyciągnął do mnie rękę. Chciałem w tym momencie przyciągnąć go do siebie, ale zniknął. Zostań... - mruknąłem do siebie, a potem ujrzałem, że sunie ku mnie niczym zjawa. Bardzo rozmazany, ale i wyraźny zarazem.

Zaczął oplatać mnie całym sobą niczym wąż. Swoim wyrazem twarzy, błagałem jednak o więcej. Niech mnie piekło pochłonie jeżeli teraz przerwę tę wizję.

- Co powiesz na to, by poczuć mój ból, kochanie? - szepnąłem, a w chwilę później poczułem silny uścisk na swojej szyi. Pozbawiło mnie to dopływu powietrza, ale i przyprawiło o dreszcz podniecenia.

Wolną ręką złapał moje włosy i odciągnął mocno głowę. Zasyczałem z bólu, ale to nieważne. Może robić ze mną najgorsze rzeczy, byle tylko został. Znów poczułem go na swoich ustach i tym razem prawie omdlałem. Jego język w moim wnętrzu dawał tyle satysfakcji... Nigdy nie płonął we mnie taki ogień jak ten.

Nie wiadomo skąd miałem sztylet w dłoniach. Wziąłem jeden z jego palców i zrobiłem małe nacięcie. Naciskając na drobną rankę, poczekałem aż zacznie z niej płynąć krew. Nachyliłem głowę i przeciągnąłem delikatnie językiem po czerwonym strumyczku, a moje usta ubarwiły się od gęstego płynu. Tom z szybkością kobry znów dopadł ich i zaczął majstrować przy guzikach koszuli. Zaczęły wykwitać na niej plamy szkarłatu, co pobudziło jeszcze bardziej moje zmysły.

Nie wiem jak długo trwał mój stan, ale czułem się o wiele lepiej. Ochłonąłem już po tym nagłym zerwaniu kontaktu i zacząłem działać. Nie mogłem pozwolić, by ominęła mnie okazja rozmowy z nim. Musi mi wszystko wyjaśnić, a ja powiem mu kilka słów. Może wtedy zrozumie. Nie lubię traktowania mnie w taki sposób.

Wstałem z fotela i zadzwoniłem jeszcze raz do swojej informatorki. Przekazała mi, że Thomas siedzi na jednej z ławek w St. James Park. Nie było to tak daleko stąd, więc postawiłem na małą galanterię.

Założyłem jeden z czarnych garniturów od Westwood. Poprawiłem krawat w lustrze i zaczesałem włosy do tyłu. Moje ciemne oczy były teraz jak sople lodu, choć wiele osób uważało, że płonie w nich istne piekło. Zależy dla kogo... - skwitowałem kiedyś, gdy wypomniała mi to ostatnia moja ofiara. Zginęła w pięknym wybuchu samochodu. Miałem z tego niezłą zabawę. Istne fajerwerki!

Wychodząc z mieszkania opanowałem wszystkie emocje. Trudno było mi zgasić w sobie to, co odczuwałem i nie chciałem tego, ale wiedziałem, że tak będzie lepiej. Chcę wiedzieć na czym stoję. Nie mogę pozwolić sobie na pomyłkę, a tym bardziej na porażkę. To nie jest w moim stylu i nigdy nie będzie. Thomas Holmes jeszcze nie wie z kim zadarł.

Droga o dziwo była nieskończenie długa. Mijałem powoli stare i nowe budynki, które przypominały mi niezliczone wakacje. Było w nich coś wartego zapamiętania. Jedna z moich pierwszych ofiar zginęła tutaj. Czysty sentyment, ale miałem go tylko do miejsc i rzeczy. Nigdy do osób. Przepuściłem przez pasy kobietę w ciąży. W geście dobrej woli.

- Cholera. - mruknąłem do siebie. - Robię się na to za stary.

Stanąłem na jednym z parkingów swoim nowym Jaguarem, a potem wysiadłem. Nie wiadomo dlaczego, obleciał mnie strach. Temperatura również zrobiła swoje mimo, że nie było najchłodniej. To przecież tylko rozmowa. Zwykłe wyłożenie kart. Nic więcej. Nie licz na więcej, bo wiesz, że przegrasz. Wystarczy jeden fałszywy ruch.

Zauważyłem go na małej ławeczce tuż pod wierzbą płaczącą, a moje serce zaczęło tańczyć niespokojnie. Nie teraz. Nie... Muszę zachować spokój. Nie mogę od tak przywitać go i... Po prostu nie mogę.

Siadłem tuż przy nim zakładając okulary przeciwsłoneczne. Może i zbliżał się już wieczór, ale nie chciałem, by widział mój wzrok. Wyczytałby z niego absolutnie wszystko. A może jednak...

- Cześć, Tom. - mruknąłem nawet na niego nie patrząc.

- Co ty tu robisz? - był w szoku. - Jak mnie znalazłeś?

- Mam swoje sposoby. - odpowiedziałem, grając znudzonego. W głębi duszy chciałem powiedzieć mu, że kazałem go śledzić aż do tego miejsca.

- Czego ode mnie chcesz? - wycedził, a mnie zatkało. Ten ton do niego nie pasował.

- Nie tak ostro, skarbie. - mruknąłem patrząc na swoje ręce. Byłem jeszcze dostatecznie spokojny, by opanować nerwy.

- Bo co? Czego ode mnie chcesz? Chyba wyraziłem się jasno.

- Zbyt jasno, Tom. - odparłem ledwo trzymając swój temperament na wodzy. - Dlatego tutaj jestem.

- Nie rozumiem... - w tym momencie on odwrócił twarz w moją stronę, a ja zrobiłem to samo w stosunku do niego.

Zdjąłem okulary. Nie wytrzymałem. Zacisnąłem je mocno w ręce, a moją twarz wykrzywił nieprzyjemny grymas. Nie było odwrotu. Czas na działanie.

- Doskonale rozumiesz, Holmes. - warknąłem. - Ze mną się tak nie gra... Musisz wiedzieć, że ja tak łatwo nie odpuszczam.

Popatrzył na mnie zdziwiony, a potem na jego obliczu zagościł smutek. Zdałem sobie sprawę, że nie chodziło o mnie i odetchnąłem w duchu z ulgą. Byłem już bardziej spokojny. I właśnie w tym momencie zacząłem drżeć. Niewysłowiona radość przeszła przez całe moje ciało, a ja posłałem mu przychylny uśmiech.

- Nie chcę o tym mówić, Jim. Lepiej będzie jeżeli po prostu zostawisz mnie w spokoju. - powiedział po dłuższym zastanowieniu. Nie mogłem uwierzyć w to, co słyszę. On chyba sobie żarty stroi.

- Nie. - mój głos stał się zarazem miękki i słodki niczym wata cukrowa. Sam nie mogłem pojąć jakim cudem mogłem wydawać taki dźwięk, choć w środku się gotowałem. - Powiedziałem jasno, a nie lubię powtarzać tego co już postanowiłem.

Ostatnie promienie słońca padły na poorane bólem oblicze mojego towarzysza, a mnie zaparło dech. Co za twarz. Tak chłodna w tym momencie i tak jasna prosiła się tylko o pocałunki pocieszenia. Zaledwie kilka centymetrów dzieliło mnie od złożenia na jego wargach swoich, ale powstrzymywałem ten moment.

Spuścił wzrok wbijając go w moje buty.

- Nie chcę cię, Jim. Zrozum to. - powiedział zimno, a mnie odebrało mowę. Przecież... NIE!!!

Złapałem go mocno za ramiona, wbijając mu w nie paznokcie. Nie mogłem uwierzyć w to co usłyszałem. Zagrał... na moich uczuciach. Ten sukinsyn... Nie wytrzymałem i wymierzyłem mu siarczysty policzek w twarz. Miałem ochotę zrobić dużo więcej i zapewne dokonałbym tego, gdyby nie jego mina. Zbiła mnie tym z pantałyku, bo wyrażała wielką trwogę.

- Przepraszam. - mruknąłem w końcu, zagryzając język.

Zmarszczyłem brwi i zacząłem myśleć. On... Nie chciał, ale czego? Przecież widziałem, a raczej odczułem... Zacząłem analizować wszystkie słowa, jakie przy mnie wypowiedział i w końcu do mnie dotarło. On nadal kogoś kochał. Nie spodobało mi się to. Postanowiłem więc działać zupełnie inaczej.

- Naprawdę przeradzam. - szepnąłem i spojrzałem na niego tak, jak on kilka dni temu. Wziąłem twarz Thomasa w swoje dłonie, a on nawet nie zaprotestował. Przełknąłem głośno ślinę i znów zacząłem szeptać: - To już wpojone w mój zawód.

Na początku chyba nie dotarło do niego to co mówię, więc miałem kilka punktów przewagi. Zamknął na sekundę oczy, a ja skorzystałem z okazji i przybliżyłem swoje oblicze. W tym ułamku czasu dostrzegłem, że ma przyspieszone tętno i jest jakiś nieswój i już wiedziałem.

Bardzo delikatnie dotknąłem jego policzka i poczułem, że jest diabelnie zimny. Usłyszałem jego ciche westchnienie i natarłem na jego wargi. Tylko one trzymały jeszcze w sobie coś gorącego. Ich miękkość i delikatność odurzyła mnie zupełnie. Utonąłem w tym doznaniu dużo bardziej, niż podczas pobytu w pałacu. To co czułem było zupełnie realne i o wiele piękniejsze.

Czułem jak powoli poddaje się mi bez zastanowienia i jakiejkolwiek kontroli, co pobudziło mnie jeszcze bardziej. Nasze usta zaczęły ze sobą igrać, jak małe iskry w ogniu. Nigdy nie czułem podobnej przyjemności. Pozwolił mi nawet był mógł zasmakować jego języka i prawie umarłem. To było coś zupełnie innego od wszystkich moich pocałunków. Coś co czułem całym sobą. Nie tylko ciałem, ale i duszą, jeżeli mogę ją jeszcze mieć. Boże, zrób coś by to trwało do końca życia.

Jęknąłem z zachwytu, czując nagłą władczość w tym co robił. Przylegałem do ciała najbardziej mi zaufanego człowieka i chłonąłem wszystko. Każde otarcie rozżarzonej jak węgiel skóry i dotyk opuszków palców na mojej szyi. Przez te właśnie ruchy w mojej głowie na nowo rozgorzało podniecenie. Byłem bliski zrobienia nieoczekiwanego ruchu, ale odepchnął mnie tak niespodziewanie, że zrobiłem zszokowaną minę.

Patrzyłem na niego, nie rozumiejąc o co może mu jeszcze chodzić. Przecież sam prowokował mnie do tego.

- Nie mogę, Jim. - powiedział, patrząc na mnie z żalem i nienawiścią. - Wybacz mi...

Zaczął odchodzić, ale złapałem go by mi nie uciekł. Co on wyrabia? Przecież sam tego chciał, a teraz umyka przede mną jak tchórz?

- Nie. - warknąłem. Straciłem nad sobą kontrolę. - Jedziesz ze mną. - wstałem i zacząłem prowadzić go do swojego samochodu. - I nie obchodzi mnie jakie masz plany.

- Ale... - mówił łamiącym się głosem.

- Milcz. - syknąłem mu do ucha. - Dzisiejszym twoim planem jestem ja.

Bezceremonialnie wepchnąłem go do auta, wsiadłem mocno trzaskając drzwiami i ruszyłem z piskiem opon. Byłem tak wściekły, że mało brakowało, a wpadłbym na chodnik.

- Uważaj... - poprosił wystraszony, ale zaraz zamilkł widząc mój wzrok. Niezmiernie poprawiło mi to nastrój, ale niezupełnie. Musiał mi wszystko wyjaśnić. Jego zachowanie nie trzymało się kupy. Zwłaszcza po tym pocałunku.

Postanowiłem zwolnić, choć w tym momencie nie było mi to na rękę. Prędkość z jaką jechałem nadal była zawrotna, ale nie dbałem o to. Co za dureń ze mnie! - pomyślałem. - Jak mogłem pozwolić tak sobą manipulować?! Ze zdenerwowania zacząłem bić ręką w kierownicę, co mój towarzysz odebrał jeszcze gorzej i przycupnął cicho w siedzeniu obok co kilka sekund zerkając na mnie nerwowo.

- Nie patrz tak na mnie, cholera! - wrzasnąłem i straciłem panowanie nad autem. Wjechałem na chodnik z impetem i mało brakowało, a zderzyłbym się z jednym z koszy. Z trudem zahamowałem i stanąłem tuż przed słupem. Uderzyłem z furią głową w kierownicę. - NIE WIERZĘ!!!

Ukryłem twarz w dłoniach i westchnąłem z wielkim bólem w sercu.

- Jim... - odezwał się w końcu po dość długim milczeniu. - Nic ci nie jest?

- A co ma mi być?!

- Nie chciałem cię zdenerwować.

- Gówno prawda. - warknąłem zdenerwowany. - W dupie masz to, co czuję.

- Nie. - szepnął i położył mi dłoń na ramieniu. - Lepiej będzie, jak ja poprowadzę.

- Wątpię. - patrzyłem na niego z niechęcią. Znów narastał we mnie gniew, którego nie potrafiłem opanować. Odpaliłem silnik i ruszyłem. Nie mogłem uwierzyć, że to wszystko tak się skomplikowało.

- Jimmy... - mruknął całkiem potulny. - Dlaczego powiedziałeś, że taką masz pracę?

- Nieważne. Zapomnij o tym. - odparłem zimno i w tym momencie dotarło do mnie, jak wielki błąd popełniłem. Powinienem wyjawić wszystko, ale... Jeżeli on tego nie zaakceptuje, wszystko ulegnie jeszcze większej komplikacji.

Dojechaliśmy do mojego mieszkania, a ja zacząłem panikować. Teraz Dziewica znajdzie mnie bez problemu... Pal licho. I tak jestem już na przegranej pozycji.

Gdy weszliśmy do mieszkania, zdjąłem krawat i rzuciłem go na ziemię. To samo zrobiłem z marynarką. W chwilę potem zacząłem histerycznie chichotać. Psychopata zakochał się w bracie swojego największego wroga, po czym zaprosił go do swojego mieszkania, w którym mieszkał od kilku miesięcy w ukryciu. To dopiero!

- Jim... - jęknął, a ja przestałem w mgnieniu oka. - Co z tobą?

- Nic, skarbie. Ja właśnie taki jestem. - podszedłem do niego i zacząłem patrzeć w oczy. Mimo iż był trochę wyższy nie przeszkadzało mi to w miażdżeniu go wzrokiem. - Psychopata ze mnie.

Bez ostrzeżenia znów przywarłem do niego, a on już przestał bronić mi czegokolwiek. Całowałem go z największą zawziętością, na jaką było mnie stać, aż w końcu poddał mi się. Obaj upadliśmy na czarny dywan mocno zdyszani i zafascynowani sobą. Chciałem zdjąć z niego zupełnie wszystko, ale coś czułem, że nie pójdzie mi tak łatwo. I miałem rację.

- Nie mogę. - wydyszał mi w usta bardzo osłabiony pocałunkiem. - Zrozum mnie.

- Ty podły... - już miałem wymierzyć mu kolejny cios, ale zawahałem się. - Dobrze. - szepnąłem w końcu również otumaniony podnieceniem. - Powiedz mi wszystko.

Nadal trzymałem go w objęciach. Potrzebowałem jego bliskości jak powietrza. Jego skóry, ust. Wszystkiego co miał w sobie. Dzięki temu mogłem myśleć normalniej.

- A możesz...? - zapytał trochę spięty.

- Mogę, ale nie chcę. - mruknąłem. - To, że czuję twoje ciało bardzo mi poprawia nastrój.

- Mi również. - szepnął i spąsowiał. Nie powinienem, ale posłałem mu bezczelny uśmiech.

Cmoknąłem go delikatnie w policzek, po czym podniosłem z podłogi i poprowadziłem do swojej sypialni. Szczerze mówiąc byłem trochę zestresowany, gdy go tam zaciągałem, ale wiedziałem, że do niczego nie dojdzie, jeżeli mi nie pozwoli. Właśnie na tym to polegało. Mógłbym dominować, ale byłoby to sztuczne jeżeli bym zmuszał Toma do czegokolwiek. Miałem na to wielką ochotę.

- Ładnie tu. - skomentował, lustrując każdy szczegół szafirowymi oczyma.

Patrzył na czarne wzory oplatające białą ścianę, mocno tym zainteresowany, ale wiedziałem, że to gra. Wolał udawać, że nic przed chwilą między nami nie zaszło.

Rzuciłem się na łóżko i wyszczerzyłem do niego zęby w uśmiechu. Pokazałem mu miejsce obok siebie. Z lekkim wahaniem położył swoje ciało obok mojego i przytulił mnie mocno. Sprawiło mi to wielką radość. Chciałem czuć jego bliskość w każdym momencie.

- Nie wiem od czego zacząć, Jim. - powiedział w moje włosy.

- Od początku, kochanie? - zapytałem bardzo pewny siebie, a potem wplotłem palce w jego dłoń. Bardzo tym ryzykowałem, ale nie odtrącił mnie.

Zanurzyłem twarz w jego koszuli, a zapach oszołomił mnie. Moje serce znów zwariowało, a ja wstrzymałem oddech. Nie rób nic głupiego, Jim. Inaczej będziesz tego żałować. Podniosłem głowę, by spojrzeć na męską twarz mojego ukochanego. Była chorobliwie blada, co zaniepokoiło mnie.

- To nie takie proste dla mnie. - mruknął, a potem zaczął wstawać. Nie pozwoliłem mu jednak tego zrobić. Zdenerwowany odepchnął mnie od siebie, a ja poczułem gdzieś w środku, że coś pęka. - Lepiej będzie dla ciebie, jeżeli odejdę i więcej mnie nie spotkasz. - znów przybrał maskę chłodu, a mnie zatkało. - Źle trafiłeś...

- Nie mów tak. - nie mogłem wydusić nic więcej.  Miałem wielką gulę w gardle, która nie pozwalała mi mówić.

Spojrzał na mnie trochę z politowaniem. Żałowałem, że widzę te oczy właśnie teraz. I właśnie takie. Czułem, że zaraz poddam się i już więcej nie będę mógł...

- Jesteś świetnym aktorem, ale daj sobie spokój. - jego oko nawet nie zadrgało, gdy to mówił. - Nikt nie czuje aż tak.

- A co... - westchnąłem przeciągle i kontynuowałem choć w tej chwili słowa sprawiały mi największe cierpienie. - ... jeżeli to pierwszy raz?

W końcu to przyznałem. Najgorzej było wyznać, że tak naprawdę nigdy nie kochałem, a to teraz... to było coś co dawało mi jeszcze jakąś domieszkę człowieczeństwa. Bo nie byłem człowiekiem. Człowiek nie potrafi bez mrugnięcia posłać dziecka na tamtą stronę. Wystarczyła jedna kula, która dokładnie przechodząc przez prawe oko rozerwała mu potylicę. Cieszyło mnie to, jak krew i resztki mózgu z wielką prędkością, barwiły powietrze i jasną ścianę.

- Co? - szepnął i zmierzył mnie ostro.

Spuściłem wzrok wykrzywiając twarz. Nie powiem mu tego. Nie powiem. Nie ma szans na to, by ktokolwiek i kiedykolwiek to usłyszał. Nawet mój kochany braciszek.

Podszedł do mnie i podniósł chwycił podbródek, by sprawdzić czy kłamię. Dlaczego miałbym ci łgać, Tom? Za dużo dla mnie znaczysz, skarbie. Właśnie tak. Czy to zbyt szybko? Może, ale co z tego? To właśnie czułem. Od pierwszej chwili, gdy nasze oczy się spotkały. I nigdy nie będę chciał zmienić swojego przeznaczenia, bo mam ciebie w swoich wspomnieniach. Mam ciebie teraz na wyciągnięcie rąk, a nic nie robię. Wiesz dlaczego.

Nie powiedziałem tego na głos, ale on zrozumiał patrząc w moje brązowe oczy.

- Dobrze. - burknął w końcu. - Powiem ci. Nie jest to dla mnie miłe wspomnienie.

- Wierzę. - uwiesiłem się mu na szyi i przylgnąłem mocno. Och, jaka ulga. - Obiecuję cię wysłuchać.

Przysiadł obok mnie, a ja chwyciłem go za dłoń i mocno trzymałem, by już nie uciekł.

- Elise poznałem mając szesnaście lat. - jego oczy zaszły dziwaczną mgłą. - Miała męża, ale nie przeszkadzało jej to flirtować ze mną. - przygryzł wargi, a ja zauważyłem, że jest spięty. - Potem nie przyjeżdżała na wakacje do domku letniskowego... Trochę szkoda, bo może wtedy zaczęłoby się to inaczej. Po pewnym czasie wyjechałem studia i trafiłem pod protekcję moich kochanych braci. - ostatnim zdaniem wręcz splunął, na co posłałem mu porozumiewawczy uśmiech. Zbyt dobrze znałem tę ich manię kierowania wszystkimi. - Zrobili mi z życia piekło, gdy przebywałem w Londynie, a ona jako jedyna wyciągnęła do mnie pomocną dłoń. Nie wiem, jakim cudem mnie znalazła, ale dziękowałem Bogu za nią.

Ukłuło mnie coś w środku na te słowa. Musiał za nią szaleć, jak wariat. Czy potrafiłbym... Przestań. Przecież cię to nie obchodzi. Chcesz go i tyle. Nie myśl o tych uczuciowych głupotach tylko działaj.

- Musiała wiele dla ciebie znaczyć. - mruknąłem trochę smutno.

- I znaczyła. - powiedział patrząc na mnie. - Tylko, że wtedy znów zadziałali moi bracia. - zawiesił głos, a mnie coś ścisnęło w dołku. - Ich "troska" doprowadziła do tego, że kobieta mojego życia opuściła kraj i mnie. I jestem pewien, że to Mycroft najbardziej maczał w tym palce. Pojechałem za nią, ale nie była już sobą...

- Nie musisz mówić jeżeli to sprawia...

- Ale chcę. - był dużo chłodniejszy niż zwykle. - Powiedziała mi, że byłem zabawką, ale dobrze wiedziałem, że tak nie jest. Po naszym spotkaniu wyjechała i już więcej nie zobaczyłem mojego anioła. Zostałem tam i ułożyłem sobie jakoś życie. Mówię jakoś, bo nie jest to coś normalnego. Nie można nazwać tego istnieniem. Raczej wegetowaniem jak roślina, która potrzebuje warunków do życia.

- Och... Mój biedaku. - przytuliłem go w końcu mocno do siebie. Szczerze mu współczułem.  Wcześniej nie zaznałem czegoś takiego, ale teraz było mi ciężko słuchać jego cierpienia.

- Dzięki, Jim, ale to nie pomoże. - odsunął mnie od siebie i wstał kolejny raz. - Kocham ją. Nadal... I uwierz. Chciałbym żeby coś z tego wyszło, ale... Co ma z tego wyjść skoro jestem tutaj? Przecież mam tu rodzinę.

- Ja... - wziąłem głęboki oddech. - Rozumiem.

Rezygnacja wypełniła mnie do reszty. Miałem ochotę ukryć przed nim swój wyraz twarzy, ale coś mi nie pozwalało. Ciało było sparaliżowane, a myśli w nieładzie. Zapewne ten stan będzie trwać bardzo długo, ale jeżeli mam mu dać przez to spokój, niech tak będzie. Co ty gadasz?! - krzyknęło coś w mojej głowie. - Jesteś James Moriarty. Potrafisz sprawić, że będzie twój. Wystarczy jeden gest. Kilka słów. Ale jakich słów? - zadałem sobie pytanie, ale nie uzyskałem odpowiedzi.

- Dziękuję. - rzekł i zaczął kierować kroki do wyjścia. Co ja mam robić?!

- Zaczekaj, Thomas. - rzuciłem w panice.

- Tak?

- Jeżeli to co zrobiłem nic nie znaczyło... - warzyłem słowa, mówiąc bardzo powoli. - To dlaczego tutaj jesteś?

- Nie wiem. - odpowiedział stanowczo za szybko, co pozwoliło mi wywnioskować, że jest bardzo rozdarty. To właśnie go gnębiło. Nie chciał tego, by sytuacja się powtórzyła. Z pewnością próbowaliby coś wskórać, ale nie ze mną te numery.

Posłałem mu demoniczny uśmiech, po czym podszedłem i chwyciłem za brązowe pasma włosów. Syknął z bólu.

- Jesteś mój. - warknąłem w jego wargi i kolejny raz zatonąłem w ich słodkim smaku. Jego ciało zadrżało pod wpływem wybuchu namiętności. Moje również. Nie wypuszczę go, choćbym miał teraz dostać w twarz. Nie obchodzi mnie, co uważa. Moje zdanie jest najważniejsze w tym wszystkim.

- Jim... - jęknął i wbił palce w moje czarne włosy, co spowodowało, że westchnąłem z rozkoszy.

Otaczał mnie całym sobą, a ja miałem wrażenie, że to jeden ze snów. To było tak piękne, że aż nierealne, a jednak czułem go. Jego ciepłe dłonie, które w tym momencie sprawiały mi niewysłowiony ból. Jego brutalne usta, właśnie wędrujące do tętnicy szyjnej. Jego zęby, lekko kąsające skórę. Jeszcze, jeszcze...! - krzyczałem w myślach, a z moich ust dobywał się chrapliwy oddech. - Zrób coś jeszcze, a zobaczysz jaki potrafię być, kochanie!

- Kochany... - wydyszałem, choć z wielkim trudem.

- Jestem twój. Masz rację. - wydukał z ledwością, otumaniony całym zdarzeniem i przewrócił mnie na łóżko. Wiedziałem doskonale co zaraz nastąpi i dlatego w moich oczach zapłonął ogień, jakiego nikt inny jeszcze nie widział. - A teraz ty bądź mój...

Po tych słowach straciłem nad sobą zupełną kontrolę, a z moich wydobywał się cichy i urywany jęk rozkoszy.