Rozdział 17: Walka

“I have died everyday 
           waiting for you 
          Darling, don't be afraid 
          I have loved you for a 
         Thousand years 
         I'll love you for a 
        Thousand more

        Time stands still 
        Beauty in all she is 
        I will be brave 
        I will not let anything 
       Take away 
       What's standing in front of me 
       Every breath, 
      Every hour has come to this”

  Cristina Perri - A thousand years

https://www.youtube.com/watch?v=rtOvBOTyX00

…Nagle słyszę strzał i cały świat jakby zwalnia. Widzę dokładnie jak Sherlock zatrzymuje się zdziwiony, a na jego marynarce, w okolicach serca, wykwitają ciemnoczerwone plamy. Po chwili mój ukochany upada na chodnik.

Nie! Nie! Nie! Nie! Nie!

- Sherlock… - mówię cicho głosem pełnym grozy, czując, jak wali mi się cały świat. Fala zimnego przerażenia oblewa mnie od stóp do głów, a potem rozpadam się na kawałki. Całe moje ciało ogarnia tępy ból i odrętwienie.

Wszystko dookoła już nie zwalnia, ale zamiera. Na parę sekund, a może dziesiątych sekundy, zapada głucha cisza. Nie, to nieprawda – mówię sobie. To nieprawda, inaczej umrę.

 Gdzieś jakby z oddali słyszę przerażony i zmieniony głos Johna. To jakby uświadamia mi, że to wszystko jest realne, dzieje się tu i teraz.

- Jezus Maria! – John wyjmuje komórkę i zaczyna biec pędem w stronę banku.

Wszystko nagle odzyskuje swój stały rytm. Samochody przyspieszają, odzyskuję słuch, wszystkie odgłosy zostają jakby podkręcone. Uderza też we mnie fala ogromnego cierpienia. Czuję największy w życiu ból, tak wielki, że aż trudny do wyobrażenia.

- Sherlock! – wrzeszczę dziko i ruszam na bez namysłu za Johem.

Boże, błagam. Tylko nie Sherlock, tylko nie on… Nie! Nie! Nie!

Nagle ktoś mnie łapie od tyłu i siłą zatrzymuje. Dosłownie przed nosem przejeżdża mi samochód. Musiałam chyba wbiec na drogę, chociaż ledwo sobie to uświadamiam. I kto mnie trzyma?

Zdaję sobie sprawę, że to Mary. Zaraz jej się wyrywam i biegnę prawie na oślep przez ulicę. Jakieś auto gdzieś z lewej strony hamuje z piskiem opon, ale nie zwracam na nie uwagi.

- Sherlock! – znowu krzyczę i wbiegam na chodnik przed bankiem.

Widzę, że John rozłącza się, rzuca telefon na trawę oraz ściąga swoją koszulę, którą następnie zwija i przyciska do rany Sherlocka. Podbiegam do nich, trzęsąc się jak osika na wietrze. Sherlock ma twarz białą niczym kreda i zamknięte oczy. Bardzo ciężko oddycha, jakby walczył o każdy łyk powietrza, a sine już usta mu drżą.

Ze łzami w oczach osuwam się na kolana. Chcę coś powiedzieć, ale nie jestem w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku poza szlochem. Nie umieraj, kochany, nie umieraj, błagam cię…

Zaraz podbiega Mary i kuca koło mnie. Ma bladą zatrwożoną twarz.

- Niech któraś uciska ranę, żeby zahamować krwawienie! – niczym z zaświatów dobiega do mnie głos Johna.

Machinalnie i kompletnie bez myślenia zaciskam ręce na pokrwawionej już koszuli Johna. Ledwo zdaję sobie sprawę z tego, co robię, ale zauważam, że krwi jest dużo. Nie! Przyciskam do piersi Sherlocka ten prowizoryczny opatrunek modląc się by coś zdziałał.

- Zadzwoniłem po karetkę – kontynuuje John. – Zaraz będą.

Mary pomaga mi uciskać ranę, a ja mam coraz mniej siły. Trzęsę się i ciężko oddycham, walcząc o każdy łyk powietrza. Nie, nie… Muszę tamować krwotok, muszę walczyć.

John cały czas sprawdza Sherlockowi puls i oddech

- Sherlock, chłopie, błagam cię – mówi cicho do siebie. - Oddychaj. Walcz!

Walcz kochanie, walcz – krzyczę w myślach, bo nie daję rady wydobyć z siebie głosu przez ściśnięte gardło. Dla mnie i dla dziecka! A ty bądź dzielna, mówię sobie. On cię potrzebuje, pomagaj Johnowi.

Słychać nagle karetkę. John i Mary oddychają z ulgą, ale ja nie jestem w stanie. Czarna otchłań rozpaczy jest już blisko.

Sanitariusze wnoszą Sherlocka do karetki. Samochód odjeżdża, a ja siedzę na schodach banku i odprowadzam go pustym wzrokiem. Kiedy znika za rogiem, dopada mnie prawdziwa histeria, trzęsę się i szlocham. Czuję się jakby ktoś kroił mi żywcem serce.

- Ciiiii, wszystko będzie dobrze – słyszę głos Mary i czuję, jak mnie przytula.

To na chwilę przywraca mi logiczne myślenie. Podnoszę głowę i próbuję wstać.

- Musimy… musimy jechać do szpitala – mówię ochrypłym głosem.

- Oczywiście. Niedaleko jest nasz samochód.

- Chodźcie, jedziemy – John rusza w stronę parkingu, a ja i Mary idziemy za nim.

Dojeżdżamy do St. Barts, co chyba trwa całą wieczność, i pędzimy do recepcji, gdzie dowiadujemy się, że Sherlock jest właśnie operowany. Tak więc znowu musimy iść na pierwsze piętro, przed salę operacyjną, i jesteśmy zmuszeni czekać, jak wtedy, kiedy operowali Johna.

Nie wiem jak Mary to wtedy przeżyła. To prawdziwy koszmar, najrealniejsze piekło. Siedzę na krzesełku, a każdy oddech sprawia, że cierpię.

- Hej… Anna… – to chyba Mary. Czuję, że siedzi obok. – Anna… cała się trzęsiesz… Słyszysz mnie?

Nic nie mówię, tylko dalej patrzę tępo w ścianę naprzeciwko. Proszę, dajcie mi spokój. Ja tylko chcę, żeby to się już skończyło. Ten strach, ten ból…

- Pójdę do pielęgniarki – słyszę Johna.  – Trzeba jej dać coś na uspokojenie.

Co? Ale… ja chyba nie powinnam…

- Nie! – protestuję nagle. – Nie potrzebuję!

Ktoś do nas podchodzi. Ledwo rejestruję, że to Mycroft i Greg.

- Co z nim? – chce wiedzieć ten pierwszy.

Nikt mu jednak nie odpowiada. John woli dalej mnie męczyć.

- Daj spokój! Weźmiesz tabletkę i zaraz lepiej się poczujesz.

- Nie mogę zażywać takich rzeczy! Jestem w ciąży! – wypalam bez namysłu bezbarwnym głosem.

Orientuję się, że John nagle siada z mojej drugiej strony, z otwartymi ustami i przerażeniem w oczach. Mary mnie przytula, a Mycroft i Greg… cóż… są w szoku. Chyba któryś uchylił okno.

Na myśl o dziecku znowu zaczynam dziko płakać. Jestem w ciąży... jestem w ciąży… A Sherlock… walczy o życie. On nie może.. nie może umrzeć. Nie może nas zostawić. Co ja bez niego zrobię?  Przecież wtedy skończy się też moje życie… Oddycham spazmatycznie i dławię się łzami.

- John, zrób coś! – słyszę błagalny szept Mary.

John idzie gdzieś i wraca po paru chwilach. Przez ten czas jego żona nie wypuszcza mnie z objęć i uspokaja, ale z marnym skutkiem. Jednocześnie wyjaśnia coś Mycroftowi i Gregowi. Chyba jak doszło do postrzału.

- Masz. To lekki ziołowy preparat uspokajający. Bezpieczny.

To chyba do mnie. Unoszę głowę i widzę, że John kuca przede mną i trzyma kubek napełniony do jednej czwartej lekko zielonym płynem. Nie mam siły w jakikolwiek sposób protestować, więc biorę od niego napój i wypijam dwoma łykami. Ledwo wyczuwam gorzkawy smak.

- Wyciągnij lewą rękę.   

Robię, co mi każe, machinalnie niczym robot. Co ten John mi zakłada? Ach, ciśnieniomierz.

Czuję, jak opaska zaciska cię coraz mocniej na mojej ręce, a potem popuszcza. John zerka na wynik.

- 105 na 170… - mierzy mi puls i kręci głową. – Anna, popatrz na mnie – bierze moje dłonie w swoje.

Z wysiłkiem kieruję wzrok na jego twarz. Patrzy mi w oczy z poważną miną i lekkim współczuciem.

- Musisz się uspokoić – tłumaczy spokojnym tonem. - Taki stres i takie wartości ciśnienia są niebezpieczne dla dziecka. Rozumiesz?

Kiwam od razu głową. Myślałam, że nie mogę być bardziej przerażona, ale się myliłam.

- Jeśli się nie opanujesz, za chwilę wylądujesz w szpitalu. A w najgorszym wypadku stracisz ciążę.

Co? Nie, nie!

- Ja wiem, ale… ja nie mogę… - mówię przez łzy.

- Spokojnie. Oddychaj głęboko. Myśl o dziecku.

Zamykam oczy i robię, co mi każe. Wdech i wydech. Dziecko… jest najważniejsze. Wdech i wydech.

Chyba pomaga, w każdym razie jakoś opanowuję ten histeryczny płacz, znika też ból w płucach.

Ktoś tu biegnie. Molly.

- Właśnie się dowiedziałam. Co z nim?

- Operują go. Czekamy – rzuca John, dalej uważnie mnie obserwując. – Już lepiej?

- Tak. Dziękuję ci.

- Gdybyś się gorzej poczuła, od razu mów. Boże, nie powinnaś w ciąży przechodzić takiego stresu!

Widzę, że Molly blednie, ale nagle koło nas przebiega pielęgniarka, więc nie mam czasu się nad tym zastanawiać. Ma tacę z dwoma woreczkami z krwią. Mija nas i wpada na blok operacyjny.

Czuję, jak moje serce znowu przyspiesza. Coś musi być nie tak… Nie, nie, nie!

Na ratunek na szczęście znowu przychodzi mi John.

- Hej, spokojnie – zaciska mocniej swoje ręce na moich. - Stracił na pewno dużo krwi więc to normalne, że muszą ją uzupełnić.

No tak, ma rację… Jezu, ja zaraz zwariuję.

Czekamy i czekamy. John co jakiś czas mierzy mi ciśnienie, wciska kanapkę lub batonik, każe pić wodę i przede wszystkim zabrania mi panikować. Mary robi za jego asystentkę i też mnie pilnuje. Greg chodzi nerwowo korytarzem, Mycroft stoi z marsową miną przy oknie, Molly, zamyślona, siedzi koło Mary. A ja… no cóż… chociaż w środku umieram, to staram się jak mogę i próbuję być spokojna. Dla maleństwa.

W końcu wieczorem z bloku wychodzą lekarze. Wstaję, ale nie jestem w stanie zrobić kroku. Co jeśli…?

Mary chwyta mnie opiekuńczo za ramiona i prowadzi parę kroków. Lekarz, starszy, łysy facet w okularach, patrzy na nas poważnymi oczami.

- Operacja się udała. Na całe szczęście kula minęła serce o milimetry. Ale… stan pacjenta jest naprawdę ciężki… Stracił mnóstwo krwi… Decydująca będzie ta noc.

Mary dalej mocno mnie trzyma. Przełykam głośno ślinę. Stan ciężki… stracił mnóstwo krwi… decydująca będzie ta noc… Znowu chce mi się płakać. Opanowuję się resztkami sił, to chyba najtrudniejsze wyzwanie w moim życiu. Dziecko…, myślę.

- Dziękujemy – mówi John, lekko pobladły. Lekarze odchodzą, a on patrzy na mnie zdecydowanym wzrokiem. – Idziemy teraz na dół do bufetu zjeść coś ciepłego.

- Ale…

- Żadne ale! Sherlock teraz przez jakiś czas będzie na sali pooperacyjnej. I tak go nie zobaczymy, do momentu aż go przewiozą na oddział.

- Idziemy – mówi Mary.

Nie mam wyjścia. Poza tym wiem, że mają rację.

Czuwamy wszyscy do rana. Sherlock leży na OIOMIE, podłączony do miliona rurek i do różnych maszyn. Nie mogę na to patrzeć. Cały czas nachodzą mnie czarne wizje alarmu, prostej zielonej kreski i masażu serca.

O ósmej rano jest obchód. Na salę wchodzi grupka lekarzy, ten sam skład, który uczestniczył w operacji. Widzę przez szybę, że gromadzą się przy łóżku Sherlocka, pytają o coś pielęgniarkę, rozmawiają, sprawdzają odczyty tych wszystkich maszyn… Trwa to w nieskończoność.

W końcu wychodzą. Podchodzi do nas ten chirurg, z którym rozmawialiśmy wczoraj.

- Jest lepiej – mówi. – Stan się poprawił, parametry wyrównały, nie ma już zagrożenia życia. Na razie utrzymujemy go w śpiączce, ale gdy tylko się będzie dało, wybudzimy go.

Och… czuję jakby ktoś wlał we mnie dzbanek ciepłej wody. Ogarnia mnie wielka ulga, aż robi mi się trochę słabo. John zadaje parę fachowych pytań, ale nie jestem w stanie z tego nic zrozumieć.

- Pacjent teraz będzie spał i wracał do zdrowia – podsumowuje lekarz. – A wam wszystkim radzę jechać do domu i odpocząć – patrzy na mnie. – Szczególnie pani. Jest pani blada jak ściana.

Otwieram oczy. Leżę w swoim łóżku na Baker Street i czuję się dziwnie wyspana. Co ja tu robię? Och tak, Mary i John przywieźli mnie tutaj rano ze szpitala i stanowczo kazali iść spać. Cóż… no to wypoczęłam, ale teraz już koniec tego, muszę zobaczyć, co z Sherlockiem.

Ubieram się i schodzę na dół. W kuchni jest Mary, bawi się z Lily, a na stole widzę kanapki i dzbanek z hebratą

- O, dzień dobry. Zapraszamy na śniadanie – mówi, a mała się do mnie śmieje jakby to potwierdzała.

Zaraz… Ale…

- Dziękuję… ale śniadanie? – dziwię się. – Chyba kolacja.

- Nie – stwierdza Mary rozbawiona. – Śniadanie. Spałaś całą dobę.

- Co? Ale… Co z Sherlockiem? – pytam z trwogą.

 - Spokojnie, na razie dalej śpi. John jest u niego w szpitalu i kontroluje sytuację. Podobno wyniki mu się poprawiają z godziny na godzinę. Przenieśli go już z OIOMU na zwykły oddział i nie zdziwię się, jeśli dziś go wybudzą.

Nie mam ochoty jeść, ale wiem, że Mary mi nie odpuści. Pochłaniam posłusznie tyle, ile jestem w stanie, podczas gdy ona karmi butelką Lily. Potem jedziemy do szpitala.

Idziemy korytarzem i nagle słyszę, że Sherlock przerażonym głosem wykrzykuje moje imię. Ruszam pędem w kierunku jego sali i zaraz potem dociera do mnie podniesiony głos Johna, który stara się go chyba uspokoić. Co się dzieje? Sherlock się obudził! Ale… dlaczego tak przeraźliwie mnie woła?

Wpadam do sali i widzę jak Sherlock wyrywa się przytrzymującemu go Johnowi. Ale… o co chodzi?

- Uspokój się, nic jej nie jest!

- Zostaw mnie, John! Ja muszę...

Sherlock podnosi głowę, dostrzega mnie, zamiera i otwiera szeroko oczy. Widzę w nich takie przerażenie i taką panikę, jakie trudno sobie nawet wyobrazić. Aż sama zaczynam się bać.

Czym prędzej siadam na łóżku, a Sherlock zaczyna badać moją twarz drżącymi rękami. Ciężko oddycha.

- Ty… żyjesz – mówi słabo.

- Ależ oczywiście, że żyję… Nie wiem dlaczego miałoby…

Przytula mnie na tyle mocno, na ile jest w stanie, a potem… zaczyna płakać. Naprawdę. Pierwszy raz widzę, żeby Sherlock płakał. Jestem zaskoczona, coraz bardziej wystraszona i nie mam pojęcia co robić.

- Ciiiiii – uspokajam go i gładzę po plecach. – Jestem tutaj, widzisz? Tulisz mnie.

- John… - słyszę ponaglający głos Mary i John chyba wychodzi.

- Kochanie… Lepiej się połóż… Jesteś jeszcze słaby.

Sherlock całuje mnie we włosy i przez chwilę dalej obejmuje, ale w końcu z braku sił opada na poduszki. Widać wyraźnie, że jest wykończony.

- Prze… przepraszam – stwierdza słabym głosem. W kącikach oczu dalej pobłyskują mu łzy. – Miałem chyba… zły sen.

Trzyma mnie mocno za rękę i nie odrywa ode mnie oczu. Wolę nie pytać, co mu się śniło, ale musiało być to coś strasznego. Chcę, żeby o tym zapomniał i już się tak nie dręczył.

- Właśnie, zły sen. Tylko zły sen – mówię, całując go czule w czoło.

Sherlock jeszcze przez chwilę ciężko oddycha, ale potem robi się już spokojny.

- Jak… jak się czujesz? Z dzieckiem w porządku?

- Dobrze się czuję, a z dzieckiem wszystko w porządku – mówię i się uśmiecham.

To znaczy dobrze w stosunku do okoliczności. Ale tego nie dodaję, nie chcę go smucić.  

- A ty?

- Cóż… Jestem słaby i klatka piersiowa mi płonie… Ale nie jest źle.

- Szybko się wykurujesz – podnoszę jego rękę i przytulam sobie dłoń do policzka. Och tak, tak mi tego brakowało.

Zastanawiam się chwilę. Nie wiem, czy go o to zapytać… czy sama tego chcę.

- Znam tą minę. Coś cię dręczy – zauważa.

Czasami żałuję, że on jest detektywem, naprawdę. Nawet jakby człowiek chciał, to niczego nie ukryje.

- Tak – wzdycham. – Czy wiesz kto cię postrzelił? I dlaczego?

Sherlock milczy przez chwilę i patrzy na mnie smutnym, zbolałym wzrokiem.

- Wiem kto… ale nie wiem dlaczego.

Chcę już otworzyć usta, by zapytać kogo podejrzewa, ale kładzie mi na nich palec.

- Nie teraz. Teraz to mało ważne. Jesteś cała, mi też nic się nie stało… Porozmawiamy o tym później.

Patrzy na mnie z taką miłością, że w sercu mnie aż ściska. Nie wiem o co mu chodzi z tym, że jestem cała, a już najbardziej przeraża mnie fakt, że ktoś próbował go zabić. Ale dobrze… Może ma rację. Porozmawiamy o tym potem, kiedy oboje dojdziemy do siebie po tym wszystkim. A ja muszę to jakoś przetrawić i poczekać.

Sherlock budzi się, przytulony do śpiącej obok Anny. Od wczoraj jest już w domu, i bardzo dobrze, bo nie mógł już wytrzymać ciągle badających go lekarzy i kręcących się dookoła pielęgniarek. Nienawidzi być tak uziemiony. Szpital to dla niego horror. Natomiast tu, w domu…

Spogląda na Annę, a serce wypełnia mu się ciepłem. Dobrze pamięta, o czym myślał na schodach tuż przed tym postrzałem… że zostanie jego żoną. Nigdy by nie przypuszczał, że będzie w taki sposób myślał o jakiejkolwiek kobiecie. Jest przecież trudny, doprowadza ludzi do szału, jest… socjopatą. Co ona mu zrobiła? I w dodatku jest taka dzielna… dzielna, a z drugiej strony wrażliwa. John mu opowiadał co się działo podczas operacji. Nienawidził siebie, że skazał ją na taki stres… No może nie bezpośrednio, ale jednak… Musi podziękować Johnowi i Mary, że wtedy tak się nią zajęli.

Wtula twarz w jej miękkie włosy koloru miodu, lub też płynnego złota. Pachną delikatnie  owocowym szamponem. Leży tak przez moment, po czym podnosi się lekko i zaczyna przyglądać jej profilowi. Anna śpi głęboko. Jej duże piwne oczy są zamknięte, widzi jednak dobrze długie rzęsy, lekko zadarty nos i delikatne usta przypominające płatki róż. Kocha to wszystko.

Wzdycha z uczuciem, po czym lekko całuje ją w policzek. Skórę jak zwykle ma gładką oraz miękką. I bladą, chociaż nie aż tak jak on. Poza tym na tych policzkach często pojawiają się rumieńce. Uśmiecha się na ich wspomnienie. Wygląda wtedy tak słodko.

Po chwili uśmiech znika mu z twarzy, ustępując miejsca zatroskaniu. Czy gdyby… czy gdyby poprosił ją teraz o rękę zgodziłaby się? Nie ma pewności. Zna ją już na wylot i wie, że czasami jest na tyle niepewna siebie, iż mogłaby pomyśleć, że robi to tylko z powodu dziecka. A wtedy na pewno powiedziałaby nie. Pewnie ostatecznie by ją przekonał, ale…

Drży przez chwilę. To nie czas na takie rozmyślania… Potem się zastanowi nad oświadczynami, teraz ma ważniejszy problem. Dużo ważniejszy. I niebezpieczny.

Przypomina sobie swój sen ze szpitala, sen, o którym chciałby jak najszybciej zapomnieć. Ale nie może. Dzięki niemu zrozumiał parę rzeczy. Wie już, że za jego postrzeleniem stoi Kostylew. Naprawdę widział go w banku. Nie wie wprawdzie jeszcze dlaczego ten Rosjanin chciał go zabić, ale domyśla się, że chodzi o jakieś brudne interesy. I że to proste. Posiadanie Pałacu Pamięci czasami pomaga. I czasami przeraża.

Jeszcze raz patrzy na Annę i czuje strach. Ona naprawdę jest w niebezpieczeństwie. Te wszystkie ostrzeżenia ze snu mógłby uznać za urojenia, ale… ale nie te zdjęcia.

Przypomina sobie pewien ranek w szpitalu, kiedy po przebudzeniu znalazł cztery fotografie. Fotografie Anny. Dwie zrobione przed Baker Street. Jedną w parku. I jedną przed sklepem z artykułami dla dzieci… Zdjęcia były w kopercie podpisanej: Od I.K. dla S.H. – Z pozdrowieniami dla Ukochanej. Spanikował wtedy na chwilę. Dobrze, że mógł zadzwonić do Mycrofta i zorganizować Annie fachową i dyskretną ochronę.

Przed oczami stają mu ostatnie sceny z tego koszmaru. Śmierć Anny… W życiu nie czuł takiego strachu jak wtedy po przebudzeniu… i takiej ulgi kiedy wbiegła do sali. Nie może… nie może jej stracić. Nie przeżyłby tego… Będzie musiał… coś zrobić. I okłamać Annę. Ma nadzieję, że mu wybaczy…