Rozdział 16: Noc ciszy

(Kolejny, drugi rozdział od kumpeli :D Dzięki jej za pomoc :) A oto jej fanpejdż na fb: https://www.facebook.com/pages/Silver-Alexandra-Scott/466486383374421?fref=ts Polecam!!! :D )

"I dreamed I was missing, you were so scared
      But no one would listen ’cause no one else cared
      After my dreaming, I woke with this fear
      What am I leaving when I’m done here?
      So if you’re asking me I want you to know

      When my time comes, forget the wrong that I’ve done
      Help me leave behind some reasons to be missed
      Don’t resent me and when you’re feeling empty
      Keep me in your memory, leave out all the rest
      Leave out all the rest"

            Linkin Park - Leave out all the rest

https://www.youtube.com/watch?v=yZIummTz9mM

Wyszedłem z banku bardzo zadowolony. Wszystko było już załatwione, co niezmiernie mnie ucieszyło. W oddali zauważyłem Annę stojącą razem z Mary i Johnem. Nie mogłem uwierzyć, że taka osoba jak ona mogła mną zawładnąć. Idealnie wpasowywała się w mój sposób życia i charakter, co graniczyło z cudem.

Uśmiechnąłem się do siebie na myśl o tym, jak twarda z niej sztuka. Przeżyła wszystko, by zasłużyć na miłość z mojej strony, choć okazywałem ją często w dziwaczny sposób. Ta kobieta zostanie moją żoną. Jestem tego absolutnie...

Z rozmyślań wyrwał mnie ogromny huk, a następnie poczułem rozdzierający moją klatkę piersiową ból. Ale... Jak to możliwe? Przecież...

Zawirowało mi w głowie. Czułem na swoim ciele gorącą maź, która przesiąkła przez koszulę. Krew. Zacząłem ciężko oddychać w przypływie paniki.

Ogarnij się, Sherlock! - krzyknęła Molly. Nie wiadomo skąd zagościła w mojej głowie. - Masz żyć! Ona cię potrzebuje!

Kto taki? - zapytałem głupio. Nie mogłem pozbierać myśli. Nie wierzę... Kula w ciele. Drugi raz. Nie, nie, nie...

Anna! Ona cię potrzebuje. - warknęła Molly. - Jesteś cholernym dupkiem, że myślisz w tym momencie tylko o sobie.

Ale...

W tym momencie usłyszałem, że ktoś wykrzyknął moje imię. Nigdy wcześniej nie słyszałem takiej rozpaczy. Nie sądziłem, że ktoś może wydawać z siebie tak okropny dźwięk, który sprawiał wewnętrzny ból umysłowy. Mimo iż był to głos, który znałem bardzo dobrze.

- Anna... - szepnąłem ze strachem i zamknąłem oczy.

Nie stój jak kołek! - moja doradczyni wrzeszczała. - Masz kulę w ciele!

Padłem bez sił na kolana. Nie mogę umrzeć. Nie teraz. Anna potrzebuje opieki.

Na plecy, Sherlock!!!!! - usłuchałem i straciłem przytomność na sekundę. Ból był dużo silniejszy niż ostatnim razem. A może to moje odczucie?

- Sherlocku... - mruknął znajomy męski głos tuż przy mojej twarzy. - Mam nadzieję, ze tym razem się wykończysz.

- Nie możesz dać mi spokoju? - warknąłem.

Niepotrzebnie zareagowałem tak ostro. Czułem jakbym miał zaraz rozpaść się na miliardy kawałków. Uderzyłem głową w marmurową posadzkę, by przewrócić sobie zmysły.

- Nigdy go nie zaznasz. - roześmiał się i usiadł obok mnie. - Jesteś zbyt słaby żeby cokolwiek zrobić. Nawet nie uratujesz swojej pięknej dziewczyny.

Poprawił czarny krawat przy garniturze i rozluźnił mięśnie. Przekręcił głowę i zaczął patrzeć na mnie najbardziej zimnym wzrokiem jaki kiedykolwiek widziałem.

- Umrzesz, Sherlocku. Co prawda to nie ja cię zabiłem, ale i tak to bardzo popisowe.

- Kto? - zapytałem i spróbowałem wstać. Moriarty popchnął mnie i upadłem. Znów poczułem zawroty głowy i zacząłem ciężko oddychać.

- Domyśl się. Nie tylko ja jestem twoim wrogiem.

Przełknąłem głośno ślinę, gdy zbliżył twarz do mojego policzka. Dotknął go zimną dłonią i zapatrzył się w moje oczy.

- Trochę mi ciebie szkoda... - mruknął smutno. - Ciekawa byłaby z nas parka.

- Chciałbyś. - wydyszałem. Nie mogłem myśleć racjonalnie.

- Odmawiasz?! - zaryczał wściekle, a z jego ust popłynęła strużka śliny. - Mnie się nie odmawia!!!

Wstał, a ja leżałem spłoszony niczym królik za miedzą. Obserwowałem każdy jego ruch, ale wiedziałem co zaraz zrobi. Uniósł nogę i z całą siłą na jaką było go stać stanął na moją ranę. Obcas buta wcisnął się dokładnie w sam środek rany.

-Aaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!! - mój krzyk cierpienia rozniósł się echem po całym korytarzu.

- Ha, ha, ha... - szczerzył swoje zęby, a jego brązowe oczy przypominały mi piekło. Poprawił swój nieskazitelnie biały garnitur i mruknął: - Miłego umierania, Sherlocku.

- Czy ty masz rozum?! - krzyknęła Molly. Miała bardzo potargane włosy. - Wstawaj, ale to już!

- Nie... Nie mogę. - wyszeptałem nagle bardzo zmęczony. - Nie dam rady dłużej...

- Myśl o Annie. Zostawisz ją z dzieckiem?

- Mój brat ojcem? To chyba jakieś żarty. On nawet myśleć nie potrafi... - Mycroft zmierzył mnie lodowatym spojrzeniem. - Nie zasługujesz na to co masz, mój mały braciszku. Powinieneś o to walczyć, a wylegujesz się i umierasz. Jesteś zbyt słaby, a Holmesowie nie są słabi.

Patrzyłem na niego zamglonym wzrokiem. Prawie go nie słyszałem, ale docierało do mnie co mówił. Nie... Nie jestem słaby.

Próbując podnieść się zauważyłem, że jest coś nie tak.

- Kto? - zapytałem brata, który posłał mi protekcjonalne spojrzenie.

- Naprawdę nie domyślasz się kto mógłby chcieć cię zabić? Jesteś bardzo niemądry... Rodzice nigdy nie będą z ciebie zadowoleni.

Wstałem z trudem. Każdy krok był zbyt ciężki, ale podszedłem do niego. Zacząłem gorączkowo myśleć, ale nic nie przychodziło mi do głowy.

- Nie wiem. - powiedziałem płaczliwym tonem.

- Jeżeli nie wiesz, nie uratujesz Anny. - zerknął na swój czarny parasol. - Zastanów się kogo widziałeś w banku.

- Ochronę pewnego człowieka, ale to nie ma...

- Oczywiście, że ma znaczenie! - krzyknął bardzo zdenerwowany. - Wszystko ma znaczenie!

Z trudem wróciłem do wspomnień sprzed kilku chwil, gdy zaczepił mnie nieznajomy. Nie był anglikiem. Akcent wskazywał na Rosjanina.

Patrzyłem na niego bardzo uważnie, gdy zapytał o ogień. Nie wyglądało na to żeby palił. Wysoki. Około metr dziewięćdziesiąt. Barczysty i umięśniony, ale również męski. W lewym mankiecie zauważyłem u niego białą chusteczkę, a po postawie stwierdziłem, że był kiedyś żołnierzem. Wszystko wskazywało na to, że miał za sobą kilkuletnią służbę. Przez prawy łuk brwiowy ciągnęła się blizna. Odważny... Oczy powiedziały mi, że nie dba o innych i patrzy na każdego z góry. Dowódca. W sposobie mówienia zawsze wychwytywałem niemy rozkaz, więc był wysoko postawionym oficerem. W butonierce miał zabawny kwiat. Lawendę. Roztaczała przy nim bardzo miły zapach.

- To on? - zapytałem.

- Dokładnie tak, braciszku. - uśmiechnął się. - Witam wśród żywych.

Otworzyłem nagle oczy. Zamglony wzrok nie pozwalał mi widzieć, kto siedzi obok mnie. Miałem nadzieję, że to będzie Ona.

- Anna... - szepnąłem z trudem. Miałem zaschnięte usta.

- Och, Sherlock. - odpowiedział mi dobrze mi znany głos, lecz to nie ją spodziewałem się usłyszeć.

- Mary? Gdzie Anna? - zapytałem ciężko oddychając. Nie mogłem pozbierać myśli. Bolało mnie dosłownie wszystko od stóp do głów.

- Sherlocku... - zawiesiła napięty głos. - Nie wiemy. John jej szuka, ale bez skutku. Odkąd wyszła dwa dni temu ze szpitala, ślad po niej zaginął.

- Co? - zerwałem się nie dbając o to czy poczuję ból. Poczułem i mało brakowało, a bym upadł na szpitalna posadzkę w sali. Miałem szczęście, że Mary podtrzymała moje nienadające się do niczego ciało.

- Sherlocku, musisz tu zostać. My się wszystkim zajmiemy, obiecuję. - ścisnęła mnie za dłoń, ale ja nie mogłem się uspokoić. Jak to się stało? Nie... Ona musi być bezpieczna. Ogarnęła mnie panika. Nie rozumiałem dlaczego ktoś mógłby ją porwać. Dlaczego?

Zrobiłem nieszczęśliwą minę. To nie ma sensu. Anna nie ma nic wspólnego z tym postrzałem.

- Mary... - szepnąłem płaczliwie. Nigdy bym się nie podejrzewał o takie uczucia. Strach owładną całe moje ciało i zacząłem mimowolnie drżeć.

- Już dobrze, Sherlocku. - przytuliła mnie, ale to nie pomogło. Po moich policzkach spłynęło kilka łez. - Znajdziemy ją.

- Nie... - szepnąłem do siebie bardzo zraniony. Nie mogę pozwolić żeby im się coś stało. Nie mogę!

Żona mojego przyjaciela ułożyła mnie na poduszkach, a ja straciłem chęć do jakiegokolwiek działania.

- Będzie dobrze. Teraz śpij.

Zamknąłem oczy i odpłynąłem w błogi sen. Gdy obudziłem się nikogo przy mnie nie było. Nadal czułem okropny ból w całym ciele, ale nie tylko fizyczny. Dotarło do mnie, że Annie grozi niebezpieczeństwo. Serce we mnie zamarło.

- Nie... Muszę ją odnaleźć. - postanowiłem uparcie i zacząłem gramolić się z łóżka. O dziwo zrobiłem to bardzo szybko jak na stan, w którym właśnie trwałem.

Zalazłem ubrania w szafce i założyłem je szybko na siebie. Nie miałem wiele czasu. Ostatnim razem, gdy uciekłem, mało brakowało do mojej śmierci. Wymknąłem się niepostrzeżenie tylnym wejściem szpitala i pojechałem na Baker Street.

Pani Hudson widząc mnie o mało nie doznała zawału serca, więc wyjaśniłem jej pokrótce co zamierzam zrobić. Nie omieszkała wyrazić swojego niezadowolenia, ale obiecała, że da mi trochę czasu nim zadzwoni do Johna i Mary.

Minęły tylko dwie godziny od mojej ucieczki, a mój telefon już pękał w szwach od smsów i wiadomości. Ignorowałem je jednak, wiedząc jakiej są treści. Popatrzyłem na broń, którą uprzednio wyciągnąłem z szafki biurka. Czas na grę...

Zadzwoniłem do Mycrofta, by nie robił szumu i poprosiłem o drobną pomoc w znalezieniu tego Rosjanina. Co śmieszne nie było to aż tak trudne. Mój brat wysłał mi nawet do niego numer. Okazało się, że prowadzi w Londynie swój własny interes. Mają go na oku, ponieważ podejrzewają go przemyt.

Wykonałem telefon do Iwana Kostylewa.

- Witam, panie Holmes. Widzę, że jest pan bardzo spostrzegawczy. - powiedział z mocnym podziwem.

- Taka praca. - odparłem. - Ma pan coś mojego.

- Tak. Zgadza się. Liczę, że chce ją pan odebrać.

- Tak. - mruknąłem, by nie było słychać mojego napiętego z emocji głosu.

- W takim razie zapraszam pana do hangarów. Południowa część Londynu. Summer Street.

Rozłączył się, a ja czym prędzej zatrzymałem taksówkę. Podałem miejsce kierowcy i siedziałem jak na szpilkach. To była najdłuższa jazda w moim życiu. Nie mogłem nawet myśleć, co może się wydarzyć. Byle tylko Anna i maleństwo byli bezpieczni.

Za oknem taksówki panował już całkowity mrok. W tym momencie nie przynosił mi ulgi tylko pogłębiał narastający strach. Ona musi być bezpieczna.

Gdy dotarłem, zdałem sobie sprawę, że rana w piersi coraz bardziej mi dokucza. Nie teraz... Nie. Ignorowałem rozlewający się po moim organizmie ból i przestałem dbać oto czy dam radę przeżyć. Nie byłem najważniejszy. Teraz ona liczyła się najbardziej.

- Witam pana, panie Holmes. - zawołał ktoś za moimi plecami, a ja w momencie odwróciłem całe swoje ciało.

Moim oczom ukazała się zapłakana Anna, którą człowiek z banku trzymał za włosy w mocnym uchwycie. Starałem się zachować zimną krew, ale było naprawdę ciężko. Widziałem, że mojej ukochanej sprawiany jest tym ból.

- Pan Kostylew jak sądzę? - zapytałem patrząc na niego zimno. Wyciągnąłem broń i wymierzyłem prosto w jego głowę. Daj mi powód, a będziesz pluł przez dziurę w czole.

- Och... Niech pan opuści tę pukawkę, bo będzie nieprzyjemnie. - mruknął szczerze ubawiony moim gestem. - Jesteśmy tutaj, bo chcę dać panu ostrzeżenie.

Zmarszczyłem brwi nie rozumiejąc o co mu chodzi.

- Nie lubię, gdy ktoś miesza się do moich interesów. - warknął. - To musi mieć swoją cenę.

- Co ma pan na myśli? - patrzyłem na niego zdezorientowany i opuściłem na chwilę pistolet.

- To bardzo proste...

- Sherlock! - krzyknęła Anna przerywając mu. - To ten od...

- Zamknij mordę księżniczko. - powiedział bardzo spokojnie i uderzył ją w twarz lufą od pistoletu. Rozciął jej tym łuk brwiowy. Nie wytrzymałem.

- Zrób tak jeszcze raz, a będziesz zbierać mózg zębami. - rzuciłem jadowicie i znów wycelowałem w jego głowę.

- Nie masz podstawy, by mi grozić. - wymierzył pistolet w głowę Anny, a ja wytrzeszczyłem oczy z przerażenia. - Czas na zapłatę.

Trzymał moją ukochaną mocnym uchwytem, a ja nie mogłem się ruszyć. Próbowała uciekać, ale na darmo. Każdy jej ruch uniemożliwiał mi wycelowanie w Kostylewa. Po chwili przestała walczyć, gdy chwycił ją jeszcze mocniej. W jej oczach widziałem łzy. Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się, a potem rozległ się strzał.

- Nie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! - krzyknąłem. Nie... Boże nie Anna! Nie! Nie! Nie!!! To niemożliwe!

Widziałem jak kula przebija się przez czaszkę i wylatuje razem z krwią i kawałkami mózgu na drugą stronę, a w moich oczach nie było łez. Byłem jak sparaliżowany. Nie Anna. Nie...

Upadłem na kolana i zacząłem niepohamowanie krzyczeć.

- Anna!!!!! Nie... Nie!!!! Anna! Anna!!!

Zamknąłem oczy. Moje życie nie miało już sensu. Ona... Oni. Boże. Nie...

- Na szczęście pan też jest już trupem. - podszedł do mnie, ale jego słowa nie miały znaczenia. Teraz na wszystko byłem całkowicie obojętny. Zamknąłem oczy i znów zacząłem wywoływać jej imię, jakby miało to spowodować, że wstanie i odpowie na moje wołania.

- Anna!!!!!!!!...