Rozdział 19: Odwiedziny

„Bierzesz, co chcesz - sama wiesz

Cały świat jest Twój

Człowiek czy rzecz - sama wiesz

Mówisz tak: "Jest mój"

Cała Twoja uroda i blask 

To moneta, za którą chcesz żyć

Jak to dobrze mieć w życiu Carte Blanche

Gdy poza tym nie liczy się nic

Masz to, co chcesz, bo Ty mówisz i masz

Lecz paradoks jest w tym, że nie cieszy Cię nic

Nie domyślasz się, że cały problem w tym jest

Mówisz i masz - może czas abyś i Ty sparzyła się”

                                   Łukasz Zagrobelny - Mówisz i masz

https://www.youtube.com/watch?v=ENqgTtjk_YM

Jest późne popołudnie, akurat wróciłam do domu z pracy. Siedzę na kanapie i patrzę bezmyślnie na telewizor. Nawet nie wiem, co leci, bo martwię się o Sherlocka. Zastanawiam się po raz tysięczny co on znowu wymyślił i zwijam się na kanapie, podciągając nogi

Nagle słyszę, że ktoś otwiera drzwi. Pani Hudson przecież jest w domu… Ale… W takim razie to musi być…

- Sherlock? – pytam zdziwiona.

- Tak, to ja, kochanie.

W jego głosie nie słyszę już tej udawanej beztroski i ukrytej obawy, raczej ulgę oraz szczęście.

Sherlock wchodzi do salonu i od razu siada obok mnie, mocno przytulając. Wtula twarz w moje włosy, a ja wyczuwam w tym wszystkim jakąś rozpaczliwą radość i ukojenie. O co chodzi?

- Ale… już jesteś? Miałeś przecież wrócić z Bristolu dopiero jutro…

Wzdycha, po czym wypuszcza mnie z objęć i patrzy mi w oczy z obawą. W dodatku bierze moje dłonie w swoje. To źle wróży, wie, że będę zdenerwowana.

- Nie byłem w Bristolu… - wzdycha ciężko. - Okłamałem cię.

A wiec jest tak, jak myślałam. Czuję lekkie ukłucie w sercu. Okłamał mnie… Chociaż może to i dobrze, że się przyznał…

- Gdybym ci powiedział, co naprawdę planowałem, nie zgodziłabyś się na to… A nie miałem wyjścia…

- Bo? – mówię bezbarwnym głosem, chcąc to wszystko ogarnąć i zrozumieć.

Sherlock bez słowa wyjmuje swoją komórkę i podaje mi ją. Widzę swoje zdjęcie, sprzed szkoły, z podpisem: Holmes, naciesz się nią póki możesz… jaka szkoda… taka młoda i taka ładna. Serce mi zamiera, poza tym czuję zimne dreszcze.

- Co to jest? – pytam z lekką paniką w głosie.

Sherlock ją od razu wyczuwa i znowu mnie przytula.

- Pewien człowiek chciał cię skrzywdzić. Ale już nic ci nie grozi…

- Jaki człowiek? – chcę wiedzieć.

 Zamykam oczy i lekko drżę w jego ramionach.                                    

- Zły człowiek… Zająłem się nim.

- Ale… ale dlaczego chciał mnie skrzywdzić?

Sherlock nic nie mówi.

- Sherlock… - mówię już wkurzona. Nienawidzę, jak tak się zachowuje. - Dlaczego chciał mnie skrzywdzić?

- Bo chciał się na mnie zemścić… To ten człowiek od tej rosyjskiej ruletki…

Odrywam się od niego i patrzę mu w oczy z wyrzutem.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś?!

- Mówiłem już, nie zgodziłabyś się na to!

Oczywiście, że bym się nie zgodziła! Na samą myśl, że Sherlock spotkał się z jakimś niebezpiecznym bandziorem, robi mi się słabo.

- Ale na co?! – mój głos przypomina teraz głos małej dziewczynki.

- Na to, żebym się z nim spotkał… i go zabił.

Że co? Ale…

- I zabiłeś go? – pytam zdrętwiałymi wargami.

- Oczywiście! Inaczej on by zabił ciebie! Miałem na to pozwolić? Sam bym wtedy umarł.

Milczę przez chwilę i to wszystko analizuję. Póki co jestem trochę w szoku.

- Dobra, opowiedz mi wszystko. Dokładnie i po kolei.

- Nie wiem czy to dobry pomysł… - Sherlock wyraźnie się waha. - Nie powinnaś się denerwować… To naprawdę niezbyt miła opowieść…

Świdruję go wzrokiem. Tak łatwo nie odpuszczę, wyśpiewa mi wszystko i koniec!

- Nie mówi mi, że nie powinnam się denerwować, bo wtedy dopiero podnosi mi się ciśnienie! Opowiadaj!

No więc wzdycha i opowiada. Już po dwóch minutach żałuję, że go o to poprosiłam, a gdy dochodzi do gry w ruletkę z Kostylewem blednę tak, że Sherlock musi mi przynieść wodę. Na pewno nie spodziewałam się takiej historii, rodem niczym z jakiegoś horroru.

Myśl, że Sherlock ryzykował dla mnie życie, kompletnie mnie paraliżuje. To… Boże… Co by było gdyby mu się nie udało? On nie może… mu nie wolno…

Nic nie poradzę na to, że łzy napływają mi do oczu.

- Ty… mogłeś zginać… - mówię przerażona.

Bierze moją twarz w swoje dłonie i ociera mi łzy.

- W tamtej chwili myślałem tylko o tobie… I o tym, żeby powstrzymać Kostylewa… a nie było innego sposobu. On zabiłby cię z zimną krwią.

- I co ja mam ci  na to wszystko powiedzieć?

Naprawdę, cała się trzęsę. Sherlock znowu mnie przytula.

- Nic – śmieje się. – Może poza tym, że mnie kochasz… I przepraszam jeszcze raz, że cię okłamałem.

Och, już dawno mu wybaczyłam. Nie byłabym w stanie się po tym wszystkim na niego gniewać.

- Och…. Sherlock…jak mogłabym cię nie kochać…? I dziękuję ci… Ale proszę, już zawsze mów mi prawdę. Inaczej tego wszystkiego nie zniosę…

Płaczę, a on mnie przytula i całuje po włosach.

Leżymy pewnego sobotniego ranka w łóżku, przytuleni, a Sherlock gładzi mnie delikatnie po brzuchu. Jeszcze płaskim brzuchu.

- Za niedługo będę wyglądała jak beczka – stwierdzam z westchnieniem.

Sherlock tylko się śmieje i daje mi buziaka w czoło.

- To nie jest śmieszne…

- W każdym razie bardzo kochana i śliczna beczka – mówi ewidentnie rozbawiony.

- Ty tu potrafisz pocieszyć…

Sherlock nagle bierze rękę z mojego brzucha, odgarnia mi włosy z czoła i zaczyna całować. Z westchnieniem wbijam palce jednej ręki w jego ciemne loki, drugą błądząc mu po plecach. Serce mi przyspiesza, a krew zaczyna szybciej krążyć w żyłach.

Usta Sherlocka po chwili przesuwają się do mojej szyi. Zapominam, jak się nazywam i gdzie jestem.

- Muszę iść do Johna – po chwili mruczy mi w bark.

W odpowiedzi tylko mocniej do niego przywieram. Nie, nie odchodź, ja cię nie puszczę.

- Naprawdę muszę. Wiesz przecież, że obiecałem pomóc mu w sprawie tego dziwnego pacjenta…

Wzdycham i wypuszczam go z objęć. Cóż, życie…

- Chyba, że chcesz iść ze mną?

- Chcę, ale nie mogę – robię zrezygnowaną minę. - Muszę sprawdzić testy końcowe ze szkoły…

- Cóż, siła wyższa… Obiecuję, że będę z powrotem najszybciej jak się da… i wrócimy do tego… - mówi Sherlock, patrząc mi czule w oczy.

- No ja myślę – uśmiecham się figlarnie. – Wtedy cię tak łatwo nie puszczę.

- Trzymam za słowo – dotyka delikatnie palcami moich ust, po czym całuje mnie w nos i idzie do łazienki.

Zamykam oczy i przytulam się do jego poduszki.

Po śniadaniu siadam w salonie i sprawdzam końcowe testy swoich uczniów, popijając herbatę Earl Grey. Przynajmniej zajmę się czymś i czas do powrotu Sherlocka szybciej minie.

Mam już zrobioną połowę, kiedy słyszę dzwonek do drzwi. Myślę, kto to. Pani Hudson jest na zakupach, ale ma klucze, Sherlock również. Cóż… Nie ma wyjścia, schodzę na dół i otwieram drzwi, po czym widzę… swoją siostrę.

- Hej – mówi Sandra, po czym wchodzi spokojnie do środka swoim pewnym krokiem, ciągnąc za sobą walizkę.

- Ale co ty tu robisz? – pytam, przyglądając się jej zaskoczona.

Widzę, że moja siostra nic się nie zmieniła, może tylko zrobiła się bardziej idealna. Skórę ma jak zwykle opaloną, ciemnobrązowe włosy lśniące, a figurę z marzeń. W jej dużych orzechowych oczach widać błysk, a na ustach uśmiech świadczący o pewności siebie i bezczelności.

- No jak to co? Wpadłam do Londynu na parę dni, pozwiedzać. Zaraz wakacje, nie? Poza tym… - zerka na mój brzuch. – Chcę poznać tatusia. Rodzice są nim zachwyceni, cóż…

Wszystko to wypowiada znanym mi już kpiącym tonem, który zawsze doprowadza mnie do szału. Ona zawsze uważała się za lepszą i twierdziła, że wszystko jej się należy. A odkąd parę lat temu została Miss Nastolatek Małopolski, stała się jeszcze gorsza. W domu przeżywałam katusze.

- A ty nie masz czasem sesji na tej swojej germanistyce?

- Już wszystko zdałam… - macha beztrosko ręką. – Powidz mi, Anka… Byłaś na tyle cwana, że wrobiłaś go w dziecko czy na tyle głupia, że wpadłaś?

Wiem, że moja siostra nigdy nie przebierała w słowach, ale teraz to już przesadziła. Co to w ogóle za pytanie?

- Nie twój interes. I jak możesz, nie mieszaj się w moje prywatne sprawy, dobrze?

- Wnioskuję, że wpadka… Nigdy nie byłaś tak przebiegła jak ja – mówi Sandra, po czym bierze walizkę i idzie w kierunku schodów. – Twoja sypialnia na górze jest wolna, nie?

- Nie! Nie będziesz u nas mieszkać, wybij to sobie z głowy!

Nie żeby coś, nie jestem przecież wredna, ale po prostu nie wytrzymam z Sandrą pod jednym dachem. Dość już się z nią naużerałam w Polsce przez tyle lat. Ciągle krytyka, docinki słowne i wściubianie nosa w moje sprawy. A jak przyszło co do czego, to kompletne olewanie. Próbowałam się tym nie przejmować, naprawdę, ale mimo wszystko bolało… Nie pozwolę, aby i tu mnie dopadła.

- Tak, tak – Sandra jest już w połowie schodów. – Nie chcę cię dobijać, ale bądź przygotowana na to, że ten twój lowelas rzuci cię pewnie za jakiś czas. Wielki brzuch, rozstępy… potem ryczący dzieciak – kręci głową z udawanym współczuciem. – Wiesz, idiotka z ciebie…

Zaciskam palce na poręczy schodów. Ona nic nie robi sobie z tego, że te słowa mnie ranią.

- Przestań – mówię wściekła, z bólem w głosie. – I mówiłam ci już, nie będziesz u nas mieszkać! Idź na te kilka dni do jakiegoś hostelu!

- Możesz mi zrobić herbatę? I coś do jedzenia? Podróż była męcząca – mówi, po czym znika mi z oczu na górnym piętrze.

Siadam wściekła na pierwszym stopniu, nie mam już na nic siły. Miałam taki dobry humor, a siostra zniszczyła mi go w pięć minut. Tylko ona to potrafi. I robi to z ewidentną przyjemnością.

Kulę się na dole i próbuję się uspokoić. Potrzebuję Sherlocka, dzięki niemu wrócę do równowagi.

Nagle znowu ktoś puka. Ze smutnym westchnieniem wstaje i otwieram. Tym razem to ktoś o wiele milej widziany, mianowicie Billy.

- Hej. Jest Sherlock?

Uśmiecham się słabo, ale z autentyczną radością. Cieszę się, że go widzę.

- Cześć Billy. Nie ma, poszedł do Johna… Jak chcesz możesz na niego zaczekać w sumie…

- Och, dzięki, ale nie mam czasu. Jak wróci przekaż mu, że go szukam, okej?

Kiwam głową.

- Stało się coś? Wyglądasz na przygnębioną…

- Nie, nic poważnego. Rodzina, wiesz…

- Aha… cóż… ja już muszę lecieć… Trzymaj się.

- Pa! – mówię i zamykam drzwi, po czym wracam do swojej pozycji na schodach. Nie dany mi jednak spokój, bo za chwilę słyszę z góry Sandrę.

- Co to był za koleś? Jakoś mi podejrzanie wygląda…

- Nie twój interes! – warczę.

- Niezłych macie znajomych… Gdzie moja herbata?

- Daj mi spokój! – krzyczę wściekła.

Sherlock wraca dopiero po półgodzinie. Wchodzi i zatrzymuje się zdziwiony, widząc mnie siedzącą na schodach.

- A co ty tu robisz?

Patrzę na niego i automatycznie czuje spokój i ulgę.

- Mamy gościa. Moja siostra przyjechała.

Sherlock marszczy brwi. Coś niecoś już mu o Sandrze opowiadałam, więc raczej wie na co się zanosi.

- I na parę dni wprowadziła się do mojej sypialni.

Zaciska usta. Wiem, że nie podoba mu się to.

- Och… - słyszę Sandrę.

Odwracam głowę i widzę jak stoi zdziwiona na szczycie schodów. Gapi się na Sherlocka szeroko otwartymi oczami przez chwilę, po czym szybko schodzi na dół.

- Hej, Sandra jestem – mówi słodkim głosem i wyciąga rękę. W przeciwieństwie do moich rodziców, zna angielski bardzo dobrze, więc nie muszę tłumaczyć. Jednak nie wiem, czy można uznać to za okoliczność sprzyjającą.

- Sherlock – mój ukochany ściska jej delikatnie dłoń, nadal patrząc na mnie z niepokojem.

Sandra następnie zwraca się do mnie.

- Skąd ty go wytrzasnęłaś? – mówi cicho, tym razem po polsku. – Takie ciacho! I serio myślisz, że cię kocha i zostanie z tobą na zawsze? Naiwna…

Przez chwilę patrzę na nią z otwartymi ustami, po czym nie wytrzymuję, wstaje i wychodzę bez słowa. Siadam obok, przy stoliku przed Speedy’s i próbuję nie płakać. Nie udaje mi się. Ostatnio zamieniam się chyba w fontannę, a to, że jestem w ciąży, mi nie pomaga w panowaniu emocji.

Otwierają się nasze drzwi. Sherlock wychodzi, podchodzi do mnie, kuca i bierze za ręce.

- Powiedziałem jej, że ma się wynosić, ale ona tylko się uśmiechnęła i wróciła na górę. W sumie za bardzo się nie starałem, bo martwiłem się o ciebie, ale zaraz mogę tam wrócić i…

- Zostaw ją – mówię zrezygnowana. – Nie mam już na to siły, naprawdę.

- Co ona ci powiedziała?

Śmieję się gorzko.

- Który wolisz fragment? Że jestem głupia, naiwna, czy że mnie i tak rzucisz?

W jego oczach widzę wściekłość. Wstaje i idzie do mieszkania.

- Sherlock! – krzyczę za nim, lecz mnie ignoruje i zamyka drzwi.

Poszłabym za nim, ale nie mam siły ani ochoty uczestniczyć w tej kłótni. Poczekam tu, bo wiem, że w końcu ktoś rozniesie moją siostrzyczkę na strzępy. I nie mylę się. Po pięciu minutach Sandra wychodzi z walizką i trzaska drzwiami. Rzuca mi na moment obrażone spojrzenie i idzie w kierunku stacji metra.

Wstaję lekko oszołomiona, wchodzę do mieszkania i idę na górę. Sherlock jest w salonie i patrzy się w okno.

- Załatwione  - mówi z wyrazem wielkiego zadowolenia na twarzy.

- Jak ty to zrobiłeś?

- Wrodzona umiejętność – odwraca się do mnie, oczy mu błyszczą.

Kręcę głową.

- Billy tu był, pytał o ciebie.

- Ach, tak, miałem mu dać znać czy wytropiłem taką dziewczynę, co zaginęła w zeszłym tygodniu…

Sherlock sięga po telefon i przez chwilę pisze smsa. Potem odkłada komórkę i podchodzi do mnie.

- Hmmmm… Mieliśmy chyba wrócić do czegoś, co przerwaliśmy rano… - mówi i mnie całuje.

- Tak… i, jak obiecałam, tym razem cię już nie wypuszczę… - stwierdzam szeptem, rozpinając mu koszulę.

Sherlock bez słowa bierze mnie na ręce i zanosi do sypialni.