Rozdział 7: Sprawa polska

“And it feels like I am just too close to love you
          There’s nothing I can really say
          I can’t lie no more, I can’t hide no more
         Got to be true to myself
         And it feels like I am just too close to love you
         So I’ll be on my way”

                 Alex Clare - Too close

https://www.youtube.com/watch?v=zP50Ewh31E4

Siedzę w swoim mieszkaniu (to znaczy chyba już teraz w mieszkaniu rodziców) w Krakowie i panieruję karpie. Dziś Wigilia, zaraz mają przyjść dziadkowie, potem kuzyn z żoną i córką, a ja po raz pierwszy obchodzę święta w takim smutnym nastroju. Bo tęsknię.

W radiu jak na ironię leci „All I want for Christmas is you”. Boże, jak ja teraz nienawidzę tej piosenki! Zastygam przez chwilę, ale zbiera mi się na płacz i chcę wyłączyć radio, ale do kuchni wchodzi moja mama.

- Co jest, Aniu?

- Nic, chciałam przyciszyć. Głowa mnie trochę boli – kłamstwa, kłamstwa, kłamstwa.

- Wiesz co? Może idź się już przebrać, ja dokończę.

Korzystam więc z okazji i zamykam się w swoim (w sumie dawnym) pokoju. Jednak zamiast się przebrać siadam na kanapie i myślę.

Co on robi? Pewnie jak zwykle siedzi przy komputerze lub mikroskopie. Albo ma sprawę.

Patrzę w okno. Pada śnieg, co mnie z niewiadomego powodu denerwuje. Zasuwam rolety i z grobową miną szykuję się do kolacji.

Jakie to dziwne, myślę. Zawsze czekałam na święta…a teraz chcę, żeby jak najszybciej się skończyły. Mam dość! Na Sylwestra wracam do Londynu! – postanawiam.

Wigilia upływa w miłym towarzystwie, jednak nie potrafię się nią cieszyć tak, jakbym chciała. Karp nie smakuje jak zwykle, prezenty nie cieszą jak powinny. Nawet mała Kinga mnie nie rozbawia.

Nagle odzywa się mój telefon. Pewnie kolejne życzenia, myślę i sprawdzam skrzynkę. Tym razem robi mi się cieplej na sercu, bo okazuje się, że to Sherlock: Wesołych Świąt i spełnienia marzeń. Uśmiecham się smutno do siebie i też wysyłam mu życzenia. Jednak pamiętał… W Anglii nie mają Wigilii, ale niedawno opowiadałam Sherlockowi o polskich Świętach.

- Idziemy się bawić? – słyszę głosik Kingi.

Kiwam szybko głową i idę z nią do mojego pokoju. Muszę przestać myśleć, bo zwariuję.

W Boże Narodzenie ledwo wracam z Kościoła, a już dzwoni do mnie telefon. Znowu Sherlock! Zdziwiona zamykam się w pokoju i odbieram.

- Hej. Jeszcze raz Wesołych Świąt! – mówię.

Kurcze, chyba głos mi drży.

- Co? Tak, Wesołych Świąt. Słuchaj, możesz mi pomóc?

Zawsze i wszędzie.

- No taaaak… A o co chodzi?

- Bądź pojutrze o dwunastej w południe pod hotelem Merkury w Krakowie. Jakby co poczekaj na mnie.

What the hell?!

- Słucham? – pytam w końcu.

- Mam tam sprawę. Wytłumaczę ci pojutrze.

Czy ja dobrze zrozumiałam?

- Masz sprawę w Polsce? W Krakowie?

- Przecież mówię.

Zamykam oczy.

- Ale…

- We wtorek!!!

- Dobrze. Będę czekać. Hotel Merkury, godzina dwunasta.

- To do zobaczenia.

- Do zobaczenia.

Rozłączam się i siedzę jak oszołomiona. Po chwili uzmysławiam sobie że już pojutrze zobaczę Sherlocka i wybucham dzikim śmiechem. Nie wiem o co chodzi, ale życie jest piękne.

Drugi Dzień Świąt wlecze się jak ślimak po drodze, a we wtorek już nie mogę wytrzymać i wychodzę na tramwaj wcześniej, niż powinnam, tak, że pod hotelem jestem pół godziny wcześniej.

Na szczęście Sherlock  również przyjeżdża wcześniej. Wychodzi z taksówki z dwiema walizkami. Moje serce wariuje. Zapomniałam, że jest taki przystojny i w ogóle.

- Cześć.

- Cześć! Po co te walizki?

- Bo jedna jest dla ciebie. Mycroft to wszystko przygotował, mamy być małżeństwem…

- Znowu? – przerywam mu z uśmiechem.

- Tak, znowu.

- Ale… po co mi walizka? Mogłeś dać znać, wzięłabym swoją.

- Potem ci powiem! Teraz idziemy do recepcji. I staraj się nie odzywać, zostaw to mnie.

Wciska mi jedną walizkę i rusza do drzwi hotelu. Podążam więc za nim.

W środku jest dziwnie luksusowo, ale podoba mi się. Idziemy przez hall do recepcji.

- Dzień dobry – wita nas po polsku młoda dziewczyna. -  W czym mogę pomóc?

- Yyy… Sherlock, pani pyta w czym nam może pomóc…

 - Mieliśmy zarezerwowany tutaj pokój na tydzień, właściwie to apartament. Państwo Reeds – mówi i podaje dziewczynie dwa paszporty.

Zdziwiona gapię się na moje zdjęcie. Skąd je wytrzasnęli? I mam fałszywy paszport, super.

Dziewczyna sprawdza paszporty i księgę rezerwacji.

- Tak, wszystko się zgadza. Zapłacili już państwo z góry – mówi już po angielsku i podaje Sherlockowi klucz. – Pokój 214, na samej górze. Życzę państwu miłego pobytu.

- Dziękuję – mówi Sherlock, ja się uśmiecham i idziemy do windy. Przez całą jazdę powstrzymuję się od zadawania pytań.

Apartament okazuje się dwoma przestronnymi pokojami (sypialnią i salonem) z łazienką. Sherlock od razu omiata wszystko wzrokiem.

- Bierz łóżko, ja będę spał w salonie na kanapie – mówi szybko.

- Ale… ja mogę spać w domu, mam niedaleko.  

- Nie możesz. To zbyt nie bezpieczne, lepiej jak zostaniesz ze mną. W walizce Mycroft przygotował ci wszystkie potrzebne rzeczy.

Obejmuje się rękami. Co oni z Mycroftem wykombinowali?

- Możesz mi w końcu powiedzieć co tu jest grane?

- Mycroft wpadł na trop siatki przemytników. Ktoś z Polski wwozi do Wielkiej Brytanii narkotyki, a stoi za tym chyba jakaś grupa ryba.

 Gwiżdżę i siadam na łóżku.

- To prawdopodobnie jakaś mafia. Dlatego naprawdę uważam, że będzie lepiej jak zostaniesz ze mną tutaj. Inaczej, jeśli wpadną na nasz trop, mogą dotrzeć do twoich rodziców. Chyba, że chcesz zrezygnować, to zrozumiem.

Zrezygnować? Dobre sobie!

- Nie! Dobrze, będę się trzymać z daleka od domu. Tylko… nie mam rzeczy.

- Są w twojej walizce. Powinno być wszystko, co niezbędne, Mycroft o to zadbał.

- Mogłeś dać znać wcześniej, spakowałabym się...

- Nie miałem głowy, zamieszanie było. Idę do salonu pomyśleć.

Kręcę głową, a Sherlock wychodzi z sypialni i zamyka drzwi. Chcąc, nie chcąc, otwieram walizkę i sprawdzam, co w niej jest.

Cóż… rzeczywiście, mam to, co mi potrzeba, a nawet trochę nadto. Bo naprawdę nie wiem po co mi obcisła, krótka czerwona sukienka i szpilki. A ta czarna koronkowa koszula nocna to już przegięcie. Trzymam ją przez chwilę w rękach z dziwną miną, po czym z paniką sprawdzam, czy nie ma innej rzeczy do spania. Nie ma.

Teraz to jestem wkurzona. Czym prędzej chowam koszulkę do walizki i piszę smsa do Mycrofta: To coś czarne, koronkowe, do spania… Co to ma znaczyć? I po co mi czerwona kiecka i szpilki?  Chyba nie do łapania dealerów…

Przeglądam szybko resztę. Nie jest źle. Mycroft odpisuje po pięciu minutach: Domyśl się, słonko. Ja tylko ci pomagam.

Zamykam oczy i chcę rzucić telefonem o ścianę, ale powstrzymuję się. Odpłacę się Mycroftowi po powrocie do Londynu.

Jemy obiad, a potem całe popołudnie obserwujemy jakiś podejrzany magazyn. Ciężarówki co chwilę wjeżdżają i wyjeżdżają.

- Mycroft uważa, że to tutaj – mówi Sherlock, podając mi lornetkę.

 Przybliżam sprzęt do oczu i zauważam trzech podejrzanie wyglądających kolesi.

- Milusio – uśmiecham się.

- Nie są tak groźni jak wyglądają. Jeden to maminsynek, drugi za dużo pije, a trzeci ma problem z kręgosłupem.

- Ach tak? To może podejdziemy i poprosimy, żeby nas wpuścili?

- Nie powiedziałem, że nie są groźni. Tylko, że nie są tak groźni jak wyglądają.

Oddaję mu lornetkę.

- Co robimy? – chcę wiedzieć.

- Poczekamy póki jest w miarę jasno, może coś się wydarzy.

Nic nowego się jednak nie dzieje, a koło czwartej robi się całkiem ciemno, więc wracamy do hotelu.

Późnym wieczorem ścielę sobie łóżko, cały czas się zastanawiając w czym mam spać. W końcu poddaję się, idę do łazienki, myję się i zakładam koszulkę nocną i szlafrok. Chwała bogu, że Mycroft chociaż o nim pomyślał.

Wychodzę, pukam do drzwi salonu i uchylam drzwi. Sherlock siedzi przy komputerze.

- Dobranoc – mówię.

- Dobranoc.

Jest zajęty. Zamykam cicho drzwi, ściągam szlafrok i kładę się do łóżka, ale długo nie mogę zasnąć i cały czas się gapię w stronę salonu.

Następnego dnia Sherlock oznajmia mi przy śniadaniu, że będziemy śledzić Romana Salę, znanego polskiego polityka i ważnego członka jednej z partii.

- Ma ewidentnie coś z tym wspólnego. Mycroft przesłał mi zdjęcie tego Sali z tymi trzema, których widzieliśmy wczoraj.

- Skąd je ma? – pytam, pijąc kawę.

- Jego ludzie je zrobili.

- Ale… skoro Mycroft ma tutaj swoich ludzi, to po co cię w to wciągnął?

- Bo żaden z ludzi mojego brata nie jest mną.

No tak, to wyjaśnia sprawę.

W południe jedziemy wynajętym czarnym Audi pod dom Sali. Mamy szczęście, bo po dwudziestu minutach obserwacji polityk wychodzi z domu i rusza gdzieś swoim Mercedesem. Gdzieś, czyli pod znany nam magazyn.

- Tak jak myślałem… - mówi Sherlock, robiąc zdjęcia. - Problem w tym, że facet jest praktycznie nie do ruszenia, chyba, że będziemy mieć niepodważalne dowody… - nagle się uśmiecha. – No, no, no… i w dodatku łapówkarz z niego.

Jezu, skąd on to wie? Nie, wolę nie pytać.

- Może by się dało to jakoś wykorzystać? – wtrącam.

- Może…

- Masz jakiś plan?

- Zawsze mam – mówi. - Mycroft dowiedział się od swoich ludzi, że Sala szuka gospodyni do siebie do domu… - patrzy na mnie wymownie.

- I co? – pytam, ale po chwili zeskakuję. – O nie! Nie będę u niego sprzątać!

- Wystarczy, że pójdziesz do niego na rozmowę i zostawisz podsłuch.

- Wystarczy?! Nie wiem czy wiesz, ale na podsłuch trzeba mieć pozwolenie!

Jego spojrzenie mówi: Myślisz, że Mycroft nie ma? Prycham, ale biorę karteczkę z numerem, którą mi podaje.

- Dzwoń.

Z pewnym oporem, ale robię co każę i umawiam się na następny dzień, na dziesiątą rano.

Siedzę w salonie Sali, a moje trochę sfałszowane CV trzymam w rękach. Nie spodziewałam się, że już na początku zostawią mnie tu samą, ale skorzystałam z okazji i zainstalowałam podsłuch pod stolikiem. Teraz tylko trzeba dostać się do gabinetu.

Nagle wchodzi Sala, niezbyt przyjemny typ z tłustymi, szarymi włosami i równo przyciętym wąsikiem. Wyciąga do mnie rękę. Ściskam ją szybko, próbując ukryć wzdrygnięcie.

Teraz następuje seria pytań o wszystko, a ja staram się grać jak mogę. Po dwudziestu minutach Sala mówi, że się zastanowi i zadzwoni, po czym każe mi poczekać na ochroniarza, który zaprowadzi mnie do wyjścia. Teraz albo nigdy!

 Podchodzę do drzwi, rozglądam się i wychodzę na korytarz. Wiem, że gabinet to drugie drzwi po prawej. Ruszam powoli korytarzem.

- Hej! Gdzie pani idzie?

Zamykam oczy i klnę w duchu. Ochroniarz!

Odwracam się i widzę wielkiego, łysego faceta. Od razu przypominają mi się trzej goście pod magazynem.

- Przepraszam – uśmiecham się słodko. – Szukałam toalety.

Boże, co za idiotyczne wytłumaczenie.

- Albo pani zaraz wyjdzie, albo dzwonię na policję!

- Tak, tak! Już wychodzę, przepraszam raz jeszcze…

Facet odprowadza mnie do bramy i żegna morderczym wzrokiem. Idę do samochodu na trzęsących się nogach.

- I co? – pyta Sherlock, gdy wsiadam do auta.

- W salonie ok, ale nakryli mnie jak próbowałam wejść do gabinetu. Ochrona mnie wyrzuciła – mówię przepraszającym tonem. - Nie wiem, czy to był najlepszy pomysł.

- Nie przejmuj się. Poradzimy sobie.

Zapinam pasy i ruszamy. Sherlock po jakimś czasie zaczyna zerkać w lusterko.

- Co jest? - pytam w końcu, gdzieś w połowie drogi do hotelu.

- Chyba ktoś nas śledzi.

Odwracam się i widzę czarny samochód.

- Sala?

- Na to wygląda.

No to pięknie.

- Zawaliłam… - kręcę głową wściekła.

- Robiłaś co mogłaś. Spokojnie.

- Zgubimy go? – pytam, obserwując samochód Sali w bocznym lusterku.

Sherlock nagle skręca w zupełnie inną stronę, aż łapię się uchwytu w drzwiach.

- Przepraszam… tak, zgubimy.

Jeździmy tak jeszcze dwadzieścia minut i wydaje się, że mamy spokój. Wysiadamy w końcu przed hotelem i rozglądam się, ale nie widzę nic podejrzanego.

Śnią mi się jakieś głupoty bez ładu i składu. Widzę Mycrofta, który stoi w jakimś szarym pomieszczeniu i mówi: Sherlock odkrywa, co czuje i boi się tego. Nie rozumie tego. Bądź cierpliwa. Pomóż mu!

- Hej… Wstawaj, wstawaj - z nikąd pojawia się głos Sherlocka.

Ktoś mną potrząsa. Otwieram powoli oczy i widzę nad sobą jego twarz. Od razu się zrywam. Co do…?

Sherlock kładzie mi palec na ustach. Odruchowo naciągam kołdrę po szyję. Serce mi wali.

- Ciiii – szepta mi do ucha. – Od pięciu minut ktoś stoi na korytarzu za naszymi drzwiami.

Co? Nagle słyszę, że ktoś próbuję otworzyć zamek. Oczy rozszerzają mi się ze strachu i mimowolnie łapię Sherlocka za rękę.

Po chwili coś klika. Coś, czyli zamek w drzwiach.

- Udawaj, że śpisz. Ja to załatwię, nie bój się.

Kiwam głową i kładę głowę na poduszce. Widzę, że Sherlock staje przy ścianie, obok drzwi do salonu, i wyjmuje broń. Cała się trzęsę.

Ktoś wchodzi do środka, słyszę powolne, ciche kroki w salonie. Zamykam oczy, przy zdrowych zmysłach trzyma mnie tylko obecność Sherlocka w pokoju.

Kroki zbliżają się do mojej sypialni. W następnej sekundzie słychać szamotaninę i trzask. Zapalam od razu lampkę i widzę, jak Sherlock jedną ręką trzyma za gardło jakiegoś małolata, jednocześnie drugą celując mu w głowę.

- Gadaj co to robisz! – mówi, przytykając pistolet do skroni chłopaka.

Już myślę, że intruz nie rozumie po angielsku i chcę tłumaczyć, ale w końcu wydusza coś z siebie.

- Nie zabijaj mnie! Nie zabijaj!

- Gadaj!

- Przysłał mnie Roman Sala! Miałem was sprawdzić!

- No to chyba spieprzyłeś robotę, nie?

Chłopak przełyka głośno ślinę.

- Skąd wiedział, gdzie mieszkamy? Zgubiliśmy go!

- Jeden samochód tak. Ale jechał za wami drugi, mały niebieski fiat.

Przez chwilę trwa cisza.

- Idiota ze mnie! – wścieka się w końcu Sherlock. - Okej, masz dwie opcje do wyboru. Albo nam powiesz, co wiesz o jego przemycie narkotyków, albo wylecisz przez okno. Ale ostrzegam, jesteśmy na dziesiątym piętrze.

Chłopak tylko porusza ustami, chyba nie zdolny nic powiedzieć.

- No cóż… – Sherlock wzrusza ramionami i powoli przesuwa chłopaka w stronę okna.

- Nie, nie! Dobra, powiem, powiem! W Sylwestra szykuje się kolejny przemyt do Anglii, chyba największy do tej pory. O dwudziestej pierwszej. Sala ma być osobiście i nadzorować.

- Gdzie? W tym magazynie za miastem, na południu?

Chłopak kiwa głową.

- To wszystko co wiem, w nic więcej mnie nie wtajemniczyli!

Sherlock puszcza jego szyję.

- Powiedz szefowi, że już nas tu nie ma, wyjechaliśmy. I spadaj stąd, już!

Chłopak wybiega z pokoju ile sił w nogach, a Sherlock spogląda na mnie.

- Ubieraj się i pakuj. Zmieniamy hotel.

Nasz nowy hotel położony jest na drugim końcu miasta. I jakimś cudem znowu mamy apartament.

- Ale… - mówię, rozglądając się po sypialni.

- Mycroft – wyjaśnia Sherlock.

No tak. Czemu mnie to nie dziwi?

- Co teraz? Wiemy, gdzie Sala będzie jutro… - pytam.

- Tak. I myślę, że przejedziemy się do tego magazynu i zrobimy mu niespodziankę.

- Tak po prostu?

- Tak po prostu.

Za oknem już świta. Myślę, co by to robić.

- To na dziś nie mamy specjalnych planów? – pytam niewinnie.

Sherlock milczy i taksuje mnie wzrokiem.

- Bo pomyślałam… że może by teraz trochę się jeszcze przespać i odpocząć, a potem iść na spacer. Pokażę ci Kraków…

Dalej się nie odzywa.

- Hej! Co ty na to?

- No dobrze. I tak nie mam nic innego do roboty. Prześpij się teraz, a ja zadzwonię do Mycrofta.

Wychodzi. Zabiję go kiedyś, naprawdę.

No więc zwiedzamy Kraków. Pokazuję mu Rynek, uliczki dookoła, Wawel. Zabieram go na pierogi, Idziemy też na Planty. I tak mija cały dzień, a ja jestem przeszczęśliwa. O jutrze staram się nie myśleć.

W Sylwestra od rana nie opuszcza mnie zdenerwowanie. Chodzę jak nakręcona i nie jestem w stanie niczego zjeść. Sherlock siedzi przed laptopem, co jeszcze bardziej mnie irytuje, więc wychodzę się przejść i zebrać myśli.

W końcu po dwudziestej bierzemy broń i schodzimy do samochodu. Droga do magazynu zajmuje nam dwadzieścia minut. Chowamy Audi w krzakach i czekamy.

- Jest Sala! – mówi w końcu Sherlock.

Rzeczywiście, pod bramę podjeżdża czarna limuzyna. Po chwili auto znika za murem.

- Chodź – łapie mnie za rękę i prowadzi na tyły, do miejsca, gdzie można wejść na mur po drzewie.

Z jego niewielką pomocną ląduję po drugiej stronie. Skradamy się pod magazyn i stajemy obok okna.

- Dzwoń na policję, ja zajrzę przez okno.

Wybijam numer na komórce i wyjaśniam jakiemuś gburowatemu policjantowi co i jak. Trudno się z nim dogadać, ale w końcu obiecuje, że przyjadą.

- Zrobione – mówię.

Sherlock odchodzi od okna z bronią w ręce i mierzwi włosy. O nie, nie teraz… - błagam w myślach.

- Zaczynają ładować towar, a Sala siedzi w jakimś pokoiku. Zostań tu, ja wejdę do środka.

O nie, kochany! Nie ze mną te numery!

- Po moim trupie! Albo idę z tobą, albo zostajemy tutaj, oboje!

- Chcesz się teraz kłócić jak dziecko?

 Patrzę mu uparcie w oczy. Sherlock wzdycha niezadowolony.

- Trzymaj się za mną i wyjmij swoją broń!

Obchodzimy magazyn dookoła. Drzwi wejściowe są uchylone.

- Idioci – szepta Sherlock.

Zakradamy się do środka, idziemy korytarzem i zatrzymujemy się pod drzwiami pokoiku Sali. Nikogo nie ma, chyba serio wszyscy są w głównej hali w ładują towar. Nie za mądre.

- Liczę do trzech – czytam z ust Sherlocka i kiwam głową.

Raz… dwa… trzy…

Wchodzimy. Ja celuję w zaskoczonego Salę, a Sherlock ogłusza ochroniarza kolbą pistoletu.

- Ja panią znam! – wydusza polityk.

- Doprawdy? – mówię. – Zaraz tu będzie policja. Rusz się, a dostaniesz kulkę w głowę.

W tym momencie rozlegają się policyjne koguty i po paru sekundach do magazynu wpadają policjanci. Dalej trzymamy Salę na muszce.

Ktoś wyważa drzwi pokoju Sali i widzimy pięć sztuk różnorakiej broni wcelowaną w nas.

- Ręce do góry!

Robimy, co każą. Próbuję wyjaśnić jakiemuś wyjątkowo otyłemu i niemiłemu policjantowi naszą sytuację.

- To ja dzwoniłam na policję! Oni tu właśnie szykują przemyt, a ja z moim… - korci mnie, by powiedzieć chłopakiem, Sherlock i tak nie zrozumie, ale w końcu rezygnuję – z moim przyjacielem, prywatnym detektywem Sherlockiem Holmesem, złapaliśmy ich na gorącym uczynku.

- Milczeć! Jesteście na prywatnej posesji, w towarzystwie przemytników. Porozmawiamy w areszcie.

- Sherlock Holmes? – mówi drugi policjant, jeszcze mniej rozgarnięty, i głupio rechocze. – Kto dał ci tak na imię?

- To Anglik, na litość boską! - wyjasniam wściekła.

Sherlock stoi, widocznie niezadowolony, że nic nie rozumie, i obserwuje policjantów, którzy zaczynają zakładać nam kajdanki.

- Aua! – krzyczę, bo ten gbur nie jest ani trochę delikatny, wręcz przeciwnie.

Sherlock obdarza policjanta wyjątkowo morderczym spojrzeniem.

- Zostaw ją, bo nawet kardiolog ci nie pomoże – syczy jadowicie.

Dziwnie się czuję: zmieszana i wystraszona. Wiem, że gdyby Sherlock chciał, wyrwałby się głupkowi, który go pilnuje, więc rzucam mu ostrzegawcze spojrzenie.

- Kardiolog? – pytam, marszcząc brwi.

- Powiedz temu grubasowi, że żona go zdradza z jego kardiologiem – mówi nagle.

Zaczynam chichotać.

- Co znowu? – warczy grubas, coraz bardziej niezadowolony.

- Mój przyjaciel mówi, że żona cię zdradza z twoim kardiologiem.

Facet jest już mega wściekły.

- Co wy mi tu za pierdoły gadacie! Zamknąć się!

Słucham, co mówi Sherlock i tłumaczę rozchichotana.

- Przyjdź jutro wcześniej z pracy do domu, to sam się przekonasz.

- Dość tego! – słyszę wrzask. – Do aresztu!

Wchodzimy do celi i te dwa gbury odpinają nam kajdanki. Pocieram nadgarstki.

- Tylko zachowywać mi się! A ty, mała… jak chcesz możemy zorganizować prywatne odwiedzimy w jakiejś wolnej celi – mówi grubas.

Jak można być tak chamskim?

- Lepiej martw się o żonę… i zmień lekarza – syczę, obdarzając go morderczym spojrzeniem.

Przestaje rechotać , zabiera kolegę i zamyka drzwi.

- Co to za wymiana zdań?

- Nic takiego… Proponował mi prywatne odwiedzimy w celi, ale powiedziałam mu, żeby zadbał o żonę i zmienił lekarza.

Sherlock lekko się uśmiecha, jakby mówił: Moja dziewczyna. Zadowolona z siebie siadam na pryczy, on stoi przy zakratowanym oknie.

- Wyobrażasz to sobie? – pytam, rozglądając się po celi.

- Spokojnie. Mycroft nas stąd wyciągnie. To tylko kwestia czasu.

- Byle przed północą – mówię, pamiętając że dziś Sylwester.

- Obawiam się, że teraz nie będzie mu się chciało kłopotać. Chyba czeka nas noc w areszcie.

- To jak wrócę, to go zabiję.

- Nie wątpię. Chociaż… przyznaj, że takiego Sylwestra jeszcze nie miałaś…

- No tak, racja – uśmiecham się. – Ale poczekaj, może coś dostaniemy…

Wstaję i podchodzę do krat.

- Ej, jest tam kto!!! Dostaniemy może szampana? W końcu dziś Sylwester!!! Tylko nie ten rosyjski badziew!!! – krzyczę to po polsku, to po angielsku.

Po chwili oboje się śmiejemy. Nagle słychać za oknem sztuczne ognie.

- O, to już?  - pytam i staję obok Sherlocka, gapiąc się w okno.

Gdzieniegdzie widać kolorowe rozbłyski.

- Jeszcze piętnaście minut – mówi, sprawdzając czas na zegarku.

To czekamy. Jeszcze dziesięć minut, pięć, trzy, dwie… dziesięć sekund, trzy, dwie, jedna…

- Szczęśliwego Nowego Roku – uśmiecham się do Sherlocka.

- Szczęśliwego Nowego Roku – odpowiada z delikatnym uśmiechem, po czym całuje mnie w policzek.

Robi mi się gorąco i na pewno mam czerwone policzki. A to jeszcze nic, bo orientuje się, że Sherlock patrzy mi w oczy. O mamuniu…

Zastygamy tak przez chwilę, a ja kompletnie nie wiem, co robić. Serce mi wali jak młot pneumatyczny przez ten jego wzrok. Próbuję coś powiedzieć, ale nie jestem w stanie. A jego twarz tak jakby się przybliżała.

Boże, on chce mnie pocałować. W usta. Jestem tego pewna. Jestem tego…

Nagle otwierają się drzwi celi. Zostaję brutalnie zepchnięta w realny świat i czuję się jakbym właśnie spadła w przepaść.

- Jesteście wolni – to ten gbur.

Biorę głęboki oddech.

- Mówi, że jesteśmy wolni – wyjaśniam Sherlockowi, nie patrząc na niego.

Muszę stąd wyjść. Na powietrze. Bo zwariuję.

Bez słowa zakładam kurtkę, odbieram od policjanta swoje rzeczy i ruszam do wyjścia. Gdy już znajduję się na świeżym powietrzu, zamykam oczy i wystawiam twarz do wiatru, żeby ochłonąć. Co by się stało, gdyby ten policjant nie przyszedł…?

- No, nieźle nabroiliście – słyszę i otwieram oczy.

Przede mną stoi Mycroft. Trzyma w ręku parasolkę.

- Złapaliśmy przemytników – syczę przez zęby, wściekła na niego. - Poza tym ty nas w to wciągnąłeś! Co tu robisz?

- Przyleciałem po was – mówi z tym swoim zagadkowym uśmiechem. - Na lotnisku czeka mój samolot, weźmie nas do Londynu. Najpierw jednak pojedziemy do hotelu po wasze rzeczy. Nawiasem mówiąc ładny ten twój kraj…

Przypominam sobie koronkową koszulkę nocną i czerwoną kieckę. Ciśnienie podnosi mi się jeszcze bardziej.

 - Z tego, co sobie przypominam, te rzeczy są twoje.

- Nie bądź uparta. Są twoje.

- Nie, dziękuję! Nie mogę ich przyjąć!

- Ta sukienka to Givenchy! Co według ciebie mam z nią zrobić? Ubrać w nią Lestrade’a?

Na te słowa wybucham nieopanowanym śmiechem. To apogeum moich nerwów dzisiejszego dnia.

Nagle z aresztu wychodzi Sherlock, zapina płaszcz, a wiatr rusza jego lokami. Przez chwilę przygląda mi się dziwnie, a potem na jego twarzy pojawia się lekki uśmiech. Jezu, muszę stąd odejść, bo zwariuję.

Opanowuję się trochę.

- Przepraszam – chichotam. – Chyba pójdę już do twojego samochodu, Mycroft.

Nie patrząc już na nich, odchodzę w stronę parkingu.