Rozdział 1: Nowy początek

“I'm just a little bit caught in the middle
           Life is a maze and love is a riddle
           I don't know where to go I can't do it alone I've tried
           And I don't know why

         I'm just a little girl lost in the moment
         I'm so scared but I don't show it                                                                                I can't figure it out
        It's bringing me down I know
        I've got to let it go
        And just enjoy the show”

                      Lenka - The show

https://www.youtube.com/watch?v=elsh3J5lJ6g

- Mówi kapitan Bronisław Kowalski. Witam państwa ponownie, właśnie wylądowaliśmy na lotnisku Gatwick Aiport w Londynie. Mamy godzinę dziesiątą piętnaście, temperatura na zewnątrz wynosi dziesięć stopni Celsjusza. W imieniu swoim i całej załogi dziękuję państwu za lot i życzę miłego pobytu w Anglii.

 Płynący z głośników głos pilota zagłuszają oklaski większości pasażerów samolotu. Ja akurat nie klaszczę, zbyt zajęta siłowaniem się z uparcie zaklinowanym zapięciem pasa bezpieczeństwa. Gdy w końcu się uwalniam, duża część osób już stoi i powoli zaczyna wyjmować swoje bagaże ze schowków na górze.

Szybko zarzucam torebkę na ramię. Po chwili powoli idę już do wyjścia, żegnana przez uśmiechnięte stewardessy w niebiesko-białych mundurkach. Wchodzę na schodki i od razu oblepia mnie chłodna mgła. Czym prędzej zapinam bluzę i ruszam do autobusu, który ma nas podwieźć do wejścia na terminal.

 

Po godzinie, całkowicie pochłonięta rozmyślaniami, dojeżdżam na stację King’s Cross. Naprawdę cieszę się z faktu, ze jestem w Londynie, tym mieście z moich marzeń. Może w końcu w moim życiu zacznie się coś dziać, bo do tej pory jest nudne, szare i ponure jak pochmurne zimowe polskie dni. Wszystko niby jest tak, jak powinno być: skończyłam studia, mam świetną rodzinę oraz przyjaciół, ale brakuje mi czegoś, co nadałoby sens tej mojej egzystencji i popychało do przodu. Chociaż… czy jest po co się łudzić? Czy robienie sobie nadziei ma sens?

Ten cały wyjazd do Londynu to w sumie przypadek. Kiedyś wysłałam CV do londyńskiej szkoły uczącej polaków angielskiego. No i niedawno zadzwonili i zaprosili mnie na rozmowę. Cóż, nie widziałam powodu, by się nie zgodzić, właśnie obroniłam magistra z anglistyki, a żadnej konkretnej pracy, poza dorabianiem w księgarni, jak na razie nie znalazłam. Problem był z mieszkaniem, ale babcia zadzwoniła do pani Hudson, swojej przyjaciółki, bo podobno wynajmowała ona pokoje. I tak oto problem się rozwiązał.

Pociąg się zatrzymuje, więc próbuję wytaszczyć walizkę na zewnątrz, ale jest strasznie ciężka. Po co brałam tyle książek?

- Może pomóc? – słyszę przyjazny męski głos.

Odwracam głowę i widzę przystojnego faceta z czekoladowymi oczami. Uśmiecha się do mnie tak, że aż robi mi się miło. Zapewne lekko się rumienię.

- Tak, dziękuję…

Po chwili walizka stoi na chodniku i nieznajomy chce odejść, ale coś mi wpada do głowy. Ryzyk fizyk, ale może zatrzymam go na dłużej.

- Przepraszam, może pan wie jak dojść na Baker Street? Nie chciałabym zabłądzić… Nie jestem stąd.

- Baker Street?

- Tak… Dokładnie… - zerkam na karteczkę z adresem pani Hudson – Baker Street 221B.

Przygląda mi się ciekawie, po czym uśmiecha się jeszcze szerzej.

- Ależ wiem, gdzie to jest. Prosta droga, ale trochę daleko. Pójdziesz główną drogą, potem skręcisz w prawo. A tak wogóle… jestem Jim.

Podaje mi rękę. Ściskam ją, lekko zakłopotana.

- Anna. Dzięki.

- Może idź na metro? To naprawdę kawałek.

- Nie, przespaceruję się. Chcę pooglądać Londyn.

- Nie jesteś z Anglii… – zauważa. No tak, na pewno poznał po akcencie. Ach ten brytyjski akcent… zawsze chciałam taki mieć…

- Z Polski. Właśnie przyjechałam do pracy.

- No to życzę powodzenia… I jakbyś potrzebowała pomocy… - podaje mi wizytówkę. – Dzwoń.

Jestem zaskoczona, ale biorę karteczkę. Z reguły nie ufam obcym, ale facet wydaje się w porządku. Potem mruga do mnie, zakłada słuchawki na uszy i odchodzi, a ja ruszam szukać Baker Street ze zdecydowanie poprawionym humorem. 

Nie mija pół godziny, a stoję przed szukanymi przeze mnie drzwiami.