Rozdział 6: Kac Londyn

“Yes since we found out
          Since we found out
         That anything could happen
         Anything could happen
         Anything could happen

Anything could happen

Anything could happen

Anything could happen

Anything could…”        

          Ellie Goulding - Anything could happened

https://www.youtube.com/watch?v=5hzgS9s-tE8

Nie poruszamy więcej tematu Mycrofta. Właściwie to ja unikam go jak ognia, a Sherlock chyba sam nie chce do końca wiedzieć. A raczej się tego boi. Jeśli chodzi natomiast o tego mojego kolegę z pracy, Iana, to łatwo dał się omotać. Była już jedna kawa, druga… Pojutrze ma być obiad. Ja naprawdę nie mam uczuć…

W piątek umawiam się z koleżanką z pracy, Kate, na imprezę do klubu. Chcemy rozerwać się, potańczyć i odstresować. A przy okazji może sprawię, że Sherlock będzie chociaż ciut zazdrosny.

Ostatecznie nie wiem czy to drugie mi się udaje, ale to pierwsze na pewno. Klub pierwsza klasa, drinki pyszne, muzyka odjazdowa. Impreza na całego. I bawię się lampą!

O czwartej rano wtaczamy się do taksówki. Nie pamiętam ile drinków wchłonęłam, ale świat wydaje się piękny, a życie cudowne. W głowie co prawda mi się kręci, ale to takie zabawne, że co chwilę chichotam. Zaczynam nawet uczyć Kate polskich piosenek. Szła dzieweczka do laseczka rządzi.

- Dziewczyny, chyba za dobrze bawiłyście się na tej imprezie… - zauważa kierowca.

To takie komiczne. Wybuchamy śmiechem.

- Taaaa – mówię. – Było… było… - znowu się śmieję.

- Fanta… fantastycznie – mówi Kate i zaczyna śpiewać piosenkę Rihanny: Only girl in the world.

- Baker Street – mówi w końcu taksówkarz i zatrzymuje się.

- O! To ja… wypadam!

Wciskam facetowi parę funtów (na pewno za mało, ale nic nie mówi), wysiadam i idę do drzwi. Jakimś cudem wyjmuję klucz z torebki i jeszcze większym cudem otwieram drzwi. Wpadam do przedpokoju, lekko chichocząc.

Nagle słyszę, że ktoś schodzi po schodach. Okazuje się, że to Sherlock, kompletnie ubrany.

- O! A ty nie… - odwraca się, bo chcę zamknąć drzwi, ale tym razem nie mogę włożyć klucza – nie śpisz…?

Wzdycha, lekko mnie odsuwa, zamyka drzwi i wyjmuje klucz. Ja natomiast znowu się śmieję. Wszystko jest takie zabawne.

- Nie. Pracowałem całą noc nad pewną sprawą.

- Strawą? – mówię, dalej rozbawiona. Chcę do dotknąć i podejść bliżej, ale się potykam. Łapie mnie, a ja zarzucam mu ręce na szyję.

- Za dużo wypiłaś. Chodź na górę, musisz się przespać.

- Ale ja nie chcę spać! Ciiii… – kładę palce na jego ustach. - Chcę imprezę! Tańce! Dzwoń po wszystkich i obudź panią.. panią Harson!!!

Dotykam jego nosa. To takie śmieszne.

Sherlock kręci głową i bierze mnie na ręce. Zrzucam buty ze stóp.

- Idziemy na górę.

Trzymam go za szyję i macham nogami w powietrzu. Wchodzimy na schody, a ja korzystając z okazji daje mu buziaka w policzek. To to, co tygrysy lubią najbardziej.

- Co robisz? – pyta Sherlock, ale nie wydaje się specjalnie zły.

- Buzi-buzi – znowu chichotam.

Jesteśmy już na piętrze. Zaczynam bawić się jego lokami, dalej niezmiernie uradowana.

- Włoski, włoski – śpiewam cicho, a moje palce tańczą po jego lokach.

W końcu docieramy na drugie piętro, do mojej sypialni. Sherlock kładzie mnie na łóżku, a ja jestem tak uczepiona jego koszuli, że sam też musi usiąść.

- Prześpij się – mówi, delikatnie odczepiając moje palce.

Jedną ręką zaczynam obrysowywać jego usta.  

- Prześpij się – powtarzam i się śmieję. – Idziemy imprezować!

Chcę wstać, ale znowu kładzie mnie na łóżku.

- Jutro.

- Jutro będzie futro!

Wstaje i przykrywa mnie kołdrą.

- Myślę, że jutro będzie kac. Zrobię ci herbatę, chyba dobrze ci zrobi. Poczekaj tu chwilę na mnie, dobrze?

- A wrócisz?

- Tak, wrócę.

Wychodzi. Uśmiechnięta przytulam się do poduszki i zamykam oczy.

Moja głowa. Moja głowa. Moja głowa.

Czuję się, jakby ktoś rozrywał mi mózg. Umieram. I strasznie chce mi się pić.

Jakimś cudem zwlekam się z łóżka i sięgam po małą butelkę wody mineralnej na biurku.  Wypijam połowę za jednym razem. Potem popijam jeszcze proszek przeciwbólowy.

- Jezu… - mamroczę i wlokę się do łazienki, żeby się jakoś ogarnąć.

Prysznic trochę pomaga, chociaż dalej czuję się trochę jak w matni. Idę do kuchni, gdzie zastaję Sherlocka.

- Zrobiłem ci śniadanie – mówi i wskazuje na stół, gdzie leży talerz z kanapkami.

Ty? Śniadanie? - myślę, ale jestem zbyt oszołomiona, żeby coś powiedzieć, więc tylko siadam i kładę ręce na stół, a na nie głowę.

- Masz tu jeszcze herbatę – słyszę, jak stawia kubek na stoliku.

- Dzięki…

- Jedz, jedz.

Podnoszę głowę i patrzę na kanapki. Zmuszam się, żeby zjeść chociaż jedną, bo mój żołądek nieźle się buntuje.

- Jezu, co się wczoraj stało? – pytam Sherlocka, który stoi oparty o szafkę i patrzy się na mnie, ni to z rozbawieniem, ni z niepokojem.

- Nie pamiętasz?

Wysilam mózg, co nie jest łatwe.

- No… byłam na imprezie z Kate. Tańczyłyśmy. Pamiętam też jakąś lampę, drinki. Potem tylko przebłyski. Chyba… wróciłam taksówką. Boże, pierwszy raz urwał mi się film…

Boli. Masuję sobie skronie rękami.

- Cóż… Zaniosłem cię do sypialni i położyłem spać.

Nic nie pamiętam. Mam tylko nadzieję, że nie powiedziałam ani zrobiłam nic głupiego.

- Miło z twojej strony. Dzięki.

- Nie ma za co. To było dość zabawne.

Kręcę głową rozbawiona. Po chwili oboje zaczynamy się śmiać.

- Poczekaj – mówię w końcu - zadzwonię do Kate zapytać się czy dotarła.

Dzwonię. Dotarła. I też miała kaca.

Z czasem powoli czuję się coraz lepiej. Ból głowy trochę ustaje, jestem przynajmniej w stanie normalnie funkcjonować. I Ian do nie wydzwania.

- Może w końcu odbierzesz?

- Nie – mówię, po czym wstaję i zanoszę naczynia do zlewu.

Telefon znowu dzwoni. Tym razem się już wkurzam i odbieram, nie patrząc nawet kto to.

- Słuchaj, nie mam czasu teraz rozmawiać. Zadzwoń potem! – rzucam do słuchawki i chcę się już rozłączyć.

- A na randkę masz czas? – mówi ktoś.

To nie Ian. Znam ten głos. To… Moriarty.

Szybko rozłączam się i kładę telefon na stole. Ciężko oddycham.

- Co jest? – pyta Sherlock, lekko zaniepokojony.

-  To był… Moriarty.

- Dzwonię do Lestrade’a – mówi od razu.

Nic nie poradzę na to, że się boję. Sherlock nagle bierze moje dłonie w swoje.

- Spokojnie, ok?

Kiwam głową.

Lestrade jest u nas po piętnastu minutach. Opowiadam mu wszystko. Nie ma jednak dobrych wiadomości.

- Za krótko rozmawialiście, żeby namierzyć skąd dzwonił. Jeśli chcesz, możemy zamontować podsłuch  i próbować wtedy go namierzyć, ale musicie rozmawiać parę minut.

- To nic nie da, jest za sprytny – wtrąca od razu Sherlock.

- Może chcesz ochronę?

- Co? Nie! – mówię przerażona. Nie chcę, żeby ktoś za mną łaził!

- Jak uważasz – Lestrade rozkłada ręce.

W tym momencie do pokoju wchodzi Mycroft.

- A ty co tu robisz? – pyta niezadowolony Sherlock.

Patrzę z przerażeniem na Lestrade’a. Jest wystraszony.

- Przyszedłem odwiedzić brata… co, nie mogę?

Nagle zauważa Grega, to spojrzenie trwa sekundę, ale da się z niego wyczytać wszystko. Coraz bardziej spanikowana patrzę to na Mycrofta, to na Lestrade’a. Potem zerkam na Sherlocka i już wiem, że on wie. Zastygł bez słowa, gapiąc się na brata.

- Sherlock? – pytam.

Nie odpowiada. Podchodzę do niego.

- Sherlock?

Dalej nic.

- Hej!

Pstrykam mu przed oczami i w końcu się budzi.

- Oni…

Omija mnie.

- Wy.. wy jesteście…

Mycroft wzdycha poirytowany.

- Tak, jesteśmy razem, braciszku. Przyjmuj to do wiadomości i się nie wtrącaj.

Sherlock odwraca się do mnie.

- Wiedziałaś!

- Obiecałam im, że nie powiem. Poza tym nie mów, że się nie domyślałeś.

Patrzy na mnie z wyrzutem. Wściekam się.

- Wiedziałam, że to się tak skończy! Wiecie co? Dajcie mi spokój i wyjaśnijcie to sobie sami! Ja idę na spacer.

Gdy ubieram się Sherlock schodzi z góry i podchodzi do mnie.

- Nie powinnaś teraz wychodzić sama.

- Przestań. – macham ręką. - Muszę się przejść! Nie mogę przecież dać się zastraszyć Moriarty’emu!

- Tak, tylko…

- Tylko co?

Przez chwilę milczy.

- Nic. To… prawda? Oni mnie nie wkręcają?

Wyraźnie zmienił temat. Ciekawe o co mu chodziło…?

- Sherlock Holmes pyta czy go nie wkręcają? Błagam cię!

Widzę, że nie wie, co ma robić. Trochę mi go żal. Dobra, bardziej niż trochę.

- Powinniście spokojnie porozmawiać – mówię. – I wyjaśnić sobie wszystko. Chyba, że chcesz się ze mną przejść?

Zastanawia się przez moment.

- Wołałbym się przejść, ale chyba powinienem zostać i z nimi pogadać. 

Wzdycham smutno, po czym przytulam go i wychodzę.